La Voz de Galicia.es16 de xuño de 2011
Catedrático de Historia Contemporánea, Lourenzo Fernández Prieto
A España actual segue tendo un problema co pasado. Homologada á súa contorna na educación e na política, mesmo por diante de moitos países europeos non deporte ou en cuestións de igualdade de xénero, segue a ser diferente nisto dá historia, entendida tanto en termos de relato dun pasado colectivo como en canto actividade profesional dous historiadores. Ou problema co pasado recente demóstrao ou grande boureo que está a rodear, con razón, a edición do Dicionario biográfico español dá Academia dá Historia. Evitar cualificar a Franco como ditador é un insulto ao coñecemento, por moito que ou perpetre un académico catedrático de Historia Medieval, presidente dá Fundación Franco e director xeral na ditadura, ou máis ben por iso mesmo. Imaxino a Roosevelt, Churchill, De Gaulle e Truman, quen impediron que ou réxime franquista entrase na ONU en 1945, por consideralo herdeiro dous fascismos derrotados, revolvéndose na tumba. Stalin tamén, pero por ciumes.
Asombra a vixencia desta explicación canónica do franquismo, coherente coa propia ditadura e vos seus servizos de propaganda pero incompatible cos valores de democracia e pluralismo. Revela a vontade de recuperar esencias que aínda arrecenden en sectores educados e reafirmados en «verdades» sobre Franco e ou franquismo pero que non resisten a contrastación histórica e ou debate historiográfico. Visións incompatibles coa produción dá historiografía dás últimas décadas pero enxergadas nas Cen figuras españolas de A. J. Onieva, aquel libro de lectura escolar franquista. Ou asunto non é novo: esa vontade de recuperar esencias xa alentou a proposta de reforma dás Humanidades sendo ministra de Educación Esperanza Aguirre. Sorte que non hai revisionismo capaz de reescribir que Europa non admitiu a España non Mercado Común ata a consolidación dá democracia.
A Historia nas ditaduras enténdese como certeza canónica ao servizo dunha ideoloxía, en troques de coñecemento sometido a discusión e baseado en regras para a súa construción. Esa é a esencia que recupera unha Academia que perviviu encapsulada vos últimos 35 anos e pola que non pasou a democracia. Neste asunto, a distancia cos demais países europeos occidentais non reside só non rumbo ideolóxico e ata antidemocrático que a Academia dá Historia introduce, senón na disfunción entre ou oficial, arroupado pola ministra Sinde, e ou realmente académico. Ou pasado, máis aínda ou século XX español, está necesitado dunha historia profesional e non militante. Ou contrario do que a Academia acaba de facer con desprezo para ou oficio de historiador.
Nenhum comentário:
Postar um comentário