Presentación en Vigo do libro "Mulleres na guerrilla antifranquista galega"

O vindeiro martes día 31 de xaneiro ás 20.00 horas e na Casa Galega da Cultura (Praza da Princesa) terá lugar a presentación do libro "Mulleres na guerrilla antifranquista galega" (Edicións Laiovento) de Aurora Marco. O acto que esta organizado pola Asemblea Republicana de Vigo contara coa participación do editor Francisco Pillado Maior e da propia autora.

Aurora Marco é Catedratica de Didáctica da Lingua e a Liteartura Galega na Fac de Ciencias da Información da Univ de Compostal. No campo da investigación é autora de unha veintena de libros levando as súas liñas de investigación polos territorios da Lingua, a Literatura e o Xenero. Nos últimos anos ten adicado atención preferente á recuperación e visibilización das mulleres represaliadas durante a ditadura e participado en numerosos congresos e xornadas sobre Memoria Histórica. Da súa bibliografica compre sinalar: Ramón Otero Pedrayo. Teatro Ignorado(1991) "As precursoras"(1993) "Mulleres e educación en Galiza"(2002) é "Diccionario de Mulleres galegas. Das orixes a 1975"(2007)

«Á miña nai matárona polas súas ideas, era unha gran persoa»

Francisco Varela / Ferrol / A Voz 27 de xaneiro de 2012

Ás cinco da tarde de hoxe, como nos últimos 27 de xaneiro, Memoria Histórica celebra un acto no castelo de San Felipe, en memoria de Amada García, a mugardesa fusilada nesta data de 1937. Militante comunista, estaba embarazada cando foi condenada á morte en consello de guerra. No ventre levaba ao seu fillo Gabriel, que naceu o 31 de outubro anterior no Hospital de Caridade de Ferrol. Deixaron que o aleitase ata xaneiro e logo, un pelotón de fusilamento acabou coa súa vida no castelo. Gabriel, de 75 anos, onte na súa casa de Caranza, abriu o seu corazón, ante unha foto de Amada con apenas 18 anos, unha muller atractiva. Gabriel é xubilado de Bazán, onde traballou no taller de electrónica.

-¿Que pasou despois?

-Criáronme os meus avós maternos, en Ferrol Vello. De pequeno, ía coa miña avoa ao cemiterio de Serantes, a levarlle flores. Logo conseguiron quitar os restos da fosa común, e máis tarde eu arranxei a tumba en terra, no mesmo Serantes, póndolle o meu pequeno mausoleo.

-¿Como ve agora á súa nai?

-Preguntei moito, os historiadores traballaron tamén: creo que foi unha gran persoa á que mataron polos seus ideais e tamén porque o xefe de Falanxe de Mugardos quería deitarse con ela. Negouse, xa estaba casada, e pagouno caro. Dixéronme que morreu gritando Viva a República. Eu irei mañá [por hoxe] como sempre, ía xa antes de existir Memoria Histórica.

-¿E na familia?

-Tamén queremos que se manteña a súa memoria. A miña filla maior, que ten as mesmas ideas que ela, chámase Amada e unha das súas fillas, tamén. É a nosa pequena homenaxe.

-¿Dicíase que foi por bordar unha bandeira?

-Si, pero por erro. A da bandeira foi Elena Leira, á que conmutaron a pena de morte. A bandeira, non se se do partido ou republicana, deulla á miña nai.

Gabriel García fillo de Amada García, fusilada en 1937

Manifestación antifascista contra o engano histórico de Fraga

Traducción Estación Atlántica
lacoctelera 23 xaneiro 2012 Fotos Jorge M. de la Calle

Máis dun centenar de persoas manifestáronse pacíficamente a partir das doce do mediodía polas rúas compostelás, para denunciar o engano histórico ao redor de Manuel Fraga. A súa lema era ?Fraga Iribarne foi un fascista. A Transición foi unha fraude contra o pobo galego?. Partiron da Alameda, parque emblemático compostelán, e fixeron un breve percorrido rodeando a zona vella, custodiado por numerosos furgóns policiais, mentres a uns centos de metros comezaba o funeral e acto en honra do ex líder franquista e presidente fundador do PP.

Un abanico de organizacións xuvenís e políticas, entre as que se atopaban a plataforma pola autodeterminación Causa Galiza, os grupos municipais soberanistas Candidatura do Pobo e Ames na Esquerda, os centros sociais Casa do Vento e Arredista, a Assembleia dá Mocidade Independentista (AMI), o Movemento pola Base, o colectivo antirrepresivo Ceivar e a a organización independentista galega de esquerdas OLN. Era unha manifestación antifascista, aínda que a falta de representación doutro tipo de forzas políticas e sociais, ou asociacións da memoria histórica, así como os cánticos de "independencia" e "galiza ceive, poder popular?, fixeron que a reivindicación do dereito á autodeterminación acabase centrando gran parte da manifestación. Así mesmo, a proximidade dos exames desanimó a moitos universitarios, polo que a convocatoria perdeu a forza esperada. Galería fotográfica aquí.

Non houbo incidentes, pero as reaccións dalgunhas persoas maiores non se fixeron esperar. A maioría só miraban, entre curiosas e molestas. Á altura de Praza de Galicia, un home dicíalles "Tiñades que ver ao Caudillo". Por diante dunha parada de bus de Virxe dá Cerca, e sen mediar provocacións por parte dos manifestantes, un grupo de señoras comezou a gritarlles, e outra os chamou "ignorantes", á vez que facía xestos obscenos coas mans. A masa fixo oídos xordos ata chegar á praza Oito de Marzo, á entrada do barrio de San Pedro, onde leu un manifesto. Foi lido polo veterano xornalista Gustavo Luca de Tena, autor de "Fraga: retrato dun fascista".

O texto asinado polas entidades convocantes e veciños e veciñas de Compostela reivindica unha "auténtica memoria histórica" e unha "auténtica democracia". Denuncia a "tergiversación" e "engano histórico" ao redor da morte de Manuel Fraga, ?o máximo responsable da represión en 1962-1969 e logo, en 1976, o asinante de execucións sumarias, o responsable político de asasinatos e arquitecto da fraude que para a maioría social galega foi a Transición Democrática". Segundo os organizadores, ?someteu ao noso País á destrución de todos os seus sectores produtivos estratéxicos, cumprindo as ordes de Madrid como bo "servidor" de España", e "contruyó un armazón de poder caciquil, institucional e empresarial confrontado cos dereitos e necesidades da maioría social dos galegos e galegas", "producindo desemprego, emigración e miseria" para Galicia. A crítica foi tamén polo campo cultural, xa que, nas súas palabras, ?minorizó con gran éxito a presenza social da nosa lingua?, e "facía gala dun galeguismo folclorista". Para rematar, sinala que "a Transición foi unha fraude contra o pobo galego: mantivo a dependencia histórica, furtou o exercicio do dereito de autodeterminación e impuxo un réxime autonómico xestionado polos mesmos que, anos antes, enchesen Galicia de paseados, presos e torturadas".

As reivindicacións continuaron toda a tarde dun xeito "festiva e popular" cun programa de actividades polos bares e pubs da zona vella de Compostela. Desde as cinco da tarde ata a media noite, distintos locais como Gentalha do Pichel, O Xa Chegou, Bar Tolo ou Avante acolleron festas, concertos e pinchadas con distintos estilos musicais.

El veterano portal independentista Galizalivre tamén informa de que non houbo incicidentes importantes na protesta, pero dá conta de catro detencións unha hora despois nel Barrio de San Pedro. Mañá está convocada unha protesta diante de la comisaría local.

Nota de prensa da asociación Ferrolterra Nosa Memoria

Homenaxe a Amador e Daniel 13 de marzo 2011

Xunta Directiva Ferrolterra Nosa Memoria
A asociación "Ferrolterra Nosa Memoria" lamenta o desproporcionado decreto do alcalde no que decide declarar 3 días de loito polo pasamento de Manuel Fraga Iribarne.
Sin congratularnos da morte de ninguén, consideramos que a figura dun ministro de Franco non pode ser merecente de tales honras.  
Non hai que esquencer que  a represión da ditadura foi extremadamente sanguinaria na nosa comarca. 
Precisamente este ano comemoramos o corenta aniversario das mortes  de Amador e Daniel, brutalmente asesinados pola dictadura fascista da que foi ministro o señor Fraga.

Unha democracia sana non se pode construir sobre o esquezemento das victimas.
A memoria das victimas da dictadura  teñen que estar sempre no noso recordo. E isto supón unha imcompatibilidade total coa actuación do goberno municipal de Ferrol. Nón se pode seguir mantendo a figura de fillo predilecto a ningún ministro dunha ditadura froito dun golpe de estado e dunha brutal represión. Nin se poden outorgar ningún tipo de distincións oficiais a aqueles que formaron parte dún rexime que careceu de calqueira tipo de lexitimidade democrática  e que foi unicamente froito da forza das armas.
Unha aministración municipal  realmente democrática ten que distinguir claramente  o que foron corenta anos de reximen fascista totalitario e o que foi a loita antifascista. Os heroes desta democracia non poden ser os ex ministros franquistas. Teñen que ser aqueles que foron victimas por loitar contra él. As persoas que ten que honrar o concello són as mais de mil victimas do franquismo existentes nesta comarca. E cremos que xa chegou o momento de facelo restaurando a memoria daqueles  que fican enterrados nas cunetas, que foron asasinados simplemente por crer na liberdade e na xustiza. Declarar tres días de loito pola morte de Fraga Iribarne e un insulto ós bos e xenerosos que loitaron por un mundo mellor.
As victimas nón o merecen.

Boicote antifascista contra umha conferência do neto de Franco (Vigo)

Galizalivre 17-1-12 Redaçom/ Uns vinte independentistas acudírom ao Clube Faro de Vigo, que programou para a segunda-feira umha conferência do neto do ditador. Os confrontos com o herdeiro de Franco, com os organizadores e com o centenar longo de assistentes nom passárom a maiores, mas evitárom que umha organizaçom fascista como é a Fundaçom Francisco Franco pudesse reivindicar com normalidade o “lado humano” do vitimário de tantas galegas e galegos. 

Interrompido até a chegada da polícia 

Apesar de se ter convocado publicamente, no momento de início do ato nom havia presença policial, polo que os arredistas, entre os que havia membros de Adiante, Nós-UP, AMI, e outros dos centros sociais e dos sindicatos CIG e CUT, decidírom entrar todos à sala para fazer a sabotagem no interior. Dessa maneira interrompêrom o ato durante cerca de meia hora, subindo ao estrado e proferindo berros contra o franquismo. Algum assistente provocou um conato de confronto, mas nom se chegou às maos. 

Umha vez chegada a polícia continuou-se o boicote, já do fundo da sala, impedindo os reiterados intentos de começar a falar por parte da apresentadora. A polícia identificou vários militantes, que poderiam ser sancionados administrativamente, mas nom detivo ninguém. Passada meia hora do início do ato, os independentistas retirárom-se sem nengum problema.

Independentismo denuncia "operaçom de revisionismo histórico" e promove celebraçons

Galizalivre 17-1-12 Redaçom/ As formaçons arredistas criticam o exaltamento de Fraga Iribarne que estám a realizar o PP e o PSOE, da mao da prática totalidade dos meios de comunicaçom, em particular as principais cabeceiras da imprensa galega. Para Causa Galiza, trata-se de umha “manipulaçom histórica massiva” que conta com a “complicidade” de muitos dirigentes nacionalistas e de esquerda, que calam “aquelo que saben miles de galegos e galegas”. Por isso querem lembrar que o morto foi máximo responsável pola repressom política durante o franquismo e a Restauraçom bourbónica, ao passo que assinalam que as suas responsabilidades criminais nom finalizárom com a instauraçom da atual monarquia parlamentar, tendo-se significado desde entom, como dirigente da direita espanhola e como presidente da Junta, na “deconstruçom sistemática e programada da naçom”.

Causa Galiza criticou duramente o envolvimento nesta falsificaçom da história dos partidos PP, PSOE e PCE, “e incluso, por omissom, a direçom do BNG”.

AMI celebra a morte do franquista

A Assembleia da Mocidade Independentista quijo fazer fronte à operaçom opondo-lhe umha celebraçom festiva, tentando assim dissolver a ilusom de um suposto “loito nacional” pola morte de Fraga. Participando e promovendo festejos populares e lançando umha campanha de propaganda na que se insta a brindar com champange, a organizaçom juvenil fijo um repasso público da biografia do franquista, lembrando os seus principais crimes e a sua verdadeira personalidade autoritária e fascista.

Nós-UP lamenta a morte... sem julgamento

A organizaçom política Nós-UP também criticou a posiçom do BNG, a quem acusa de ter reagido de forma “indigna” ao “transmitir condolências ao PP e lamenta publicamente a morte de Fraga, explicitando a sua renúncia a falar do seu significado político”. De resto, manifestam a sua raiva porque o franquista morresse “sem ter sido posto à disposiçom de um tribunal popular”.

Candidatura do Povo critica as honras ao franquista do Concelho de Compostela

Na mesma linha, a candidatura soberanista de Santiago emitiu um comunicado em que rejeita a decisom de Conde Roa de colocar as bandeiras a meia haste, envolvendo-se assim na “operaçom de marcketing” que pretende “legitimar umha personagem com graves responsabilidades num regime que supujo morte, exílio, tortura, prisom e miséria para milhares de galeg@s e umha Longa Noite de Pedra para a naçom”.

BNG nem se soma ao “consenso” nem o saboteia

O Bloco emitiu um breve comunicado de imprensa em que “lamenta a morte de Fraga” e transmite as suas “condolências à família e achegados do expresidente da Junta, bem como ao Partido Popular”. Também aponta à sua “participaçom destacada como ministro da ditadura”, embora prefere nom interferir na campanha de criaçom de um consenso e de falsificaçom da história, porque “nom é hoje o momento mais adequado para fazer um juízo ponderado sobre a sua trajetória”. Na fronte houvo posicionamentos pessoais mais concordantes com a beatificaçom de Fraga, como a de Pérez Lema, e outros de crítica aberta na linha do arredismo, como a do MGS.

Dia de celebraçons populares

Em Compostela estava convocada umha celebraçom popular na praça do Obradoiro: a presença de antidistúrbios espanhóis dissuadiu à gente que ia chegando, e a ameaça da violência policial impossibilitou a festa. Na Corunha está-se a mover com grande sucesso umha convocatória polas rede sociais para um festejo no Obelisco. Na noite de ontem, porém, houvo celebraçons espontáneas polas zonas de bares. Fontes do galizalivre.org sinalam que mesmo em algum estabelecimento se fijo "a melhor caixa do ano". 

Em Ourense houvo também celebraçons, mas mais cativas.

A festa mais badalada foi sem dúvida a de Vigo, com brindes na Revolta e a "Fragasaurus Fest", que sob a legenda "Chegou o teu Sam Martinho porco", começou no bar St Pauli à tardinha, com um concerto dos Falperrys, convocado com anterioridade mas ao que se lhe deu umha focagem "anti-Fraga" nas redes sociais. Ao acabar fijo-se um passa-ruas pola zona nova de Vigo, de umhas duzentas pessoas, até o Torreiro da Festa. Ali tocárom os Daki Darria, que há anos que prometeram fazer um concerto o dia que morresse Fraga, e cumprírom. 

Em Barcelona por volta de umhas 400 pessoas juntárom-se numha manifestaçom espontánea que rematou diante da sede do PP e a Prefeitura da Polícia Nacional espanhola. A celebraçom começou em Canaletes, na Rambla e tivo um cariz lúdico-reivindicativo (Mais informaçom e fotografias na Directa)

Fraga: ese gran hipócrita en busca do poder en Galicia

Traducción Estación Atlántica

Texto biografico da Comisión pola recuperación da Memoria Histórica da Coruña de enero 2012 a xuíza Argentina:

Algúns datos biográficos do "Camarada Fraga"

Isto dicía o Decreto 154/1961, de 2 de febreiro: "A proposta do Ministro Secretario Xeral do Movemento, cesa o camarada Manuel Fraga Iribarne no cargo de Delegado Nacional de Asociacións de Falange Española Tradicionalista y de las JONS, agradecéndolle os servizos prestados" (Asinado por Francisco Franco e publicado no BOE de 9 de febreiro de 1961). Este cargo non figura na súa biografía oficial.

Manuel Fraga Iribarne recibe en 1968 o título honorífico de Fillo Adoptivo da Coruña cando a represión era brutal, xa que un mes despois o Consello de Ministros declaraba o Estado de Excepción.

Afiliouse moi novo á Falange, iniciando unha carreira política que o levaría en 1951 ao cargo de secretario xeral do Instituto de Cultura Hispánica (1951); secretario xeral do Consejo Nacional de Educación (1953); secretario xeral técnico do Ministerio de Educación (1955-1958); secretario da Comisión de Asuntos Exteriores das Cortes (1958-1962); director do Instituto de Estudios Políticos (1961). Foi conselleiro nacional do Movemento (o partido único), procurador das Cortes franquistas e membro do Consello de Estado.

Fraga estaba no Consello de Ministros, participando na represión 10-7-1962. Manuel Fraga entra no Goberno da Ditadura, un mes logo da reunión en Munich de 118 delegados, de todas as tendencias políticas opositoras ao franquismo, convocados polo IV Congreso do Movemento Europeo.

Este congreso solicitaba á Comunidade Económica Europea (CEE) que esixise democracia en España antes do ingreso no organismo europeo. Os asistentes a esta reunión -cualificada pola propaganda oficial como Contubernio de Munich- sofren a represión. Fraga, xa como ministro, apoiaba as medidas represivas e presumía ante a prensa de que co exilio e confinamento en diferentes illas de Canarias, os participantes neste congreso "podran librarse de las justas iras del pueblo español"

1-4-1963. Creación do Tribunal de Orde Pública (TOP), ferramenta para a represión dos demócratas e privación das liberdades, que fai as funcións do Tribunal Especial para a Represión da Masonería e o Comunismo.

20-4-1963. É fusilado o dirixente comunista Julián Grimau.

17-8-1963. Executados a garrote vil os anarquistas Francisco Selecto e Joaquín Delgado.

Outubro-1963. Enfrontamento entre Fraga e 103 intelectuais, encabezados por José Bergamín, que asinaban un escrito denunciando as torturas e abusos cometidos polas forzas represivas contra as folgas da minería asturiana. En carta aberta (a dos intelectuais non foi publicada), Fraga xustifica a represión e o corte de pelo ao cero de mulleres, e contestaba así a Bergamín: "Parece por otra parte posible que se cometiese la arbitrariedad de cortar el pelo a Constantina Pérez y Anita Blaña, aunque las sistemáticas provocaciones de estas damas a la fuerza pública lo hacian más que explicable".

1964. Fraga, como ministro de propaganda, dirixe a campaña "25 anos de paz".

Agosto-1965. Son separados das súas cátedras Enrique Tierno Galván, Luís López Aranguren e Agustín García Calvo. Asembleas e manifestacións de estudantes en apoio dos profesores represaliados.

Marzo 1965. O abade de Montserrat, Aureli Maria Escarré é obrigado a exiliarse pola presión do Goberno. criticara duramente o réxime franquista en Le Monde.

18-3-1966. Promúlgase a nova Lei de Prensa e Información. Continuarían os expedientes, sancións a xornalistas e peches de medios de comunicación.

9-3-1966. A policía asalta o convento dos Capuchinos de Sarriá (Barcelona), cando se celebraba unha asemblea do Sindicato Democrático Universitario.

30-4-1966. O Goberno pecha a Universidade de Barcelona.

28-6-1966. Detención en Madrid de Marcelino Camacho, dirixente de CC.OO.

22-7-1966. Secuestro do xornal ABC por un artigo de Luís María Ansón, titulado "A monarquía de todos".

22-11-1966 . Franco presenta nas Cortes o Proxecto de Lei Orgánica do Estado.

14-12-1966. Celébrase o referendo para aprobar a citada lei. Fraga consegue o imposible: en moitos colexios electorais os votos do SI superan o censo electoral.

14-3-1967. O Tribunal Supremo declara ilegal a CCOO.

21-4-1967. O Goberno declara o Estado de Excepción en Biscaia.

1-5-1967. Numerosas detencións nas manifestacións do Primeiro de Maio.

19-8-1967. Detención de 20 sacerdotes vascos.

7-9-1967. O Tribunal de Orde Pública (TOP) condena a Alfonso Carlos Comín por un "delito de opinión".

28-3-1968. O Goberno pecha por tempo indefinido a Universidade de Madrid.

31-5-1968. Secuestro do diario Madrid.

3-8-1968. O Goberno declara o Estado de Excepción en Guipúscoa.

Novembro-1968. Sesenta sacerdotes vascos ocupan o seminario de Derio en defensa das liberdades.

17-1-1969. É detido en Madrid o estudante Enrique Ruano Casanova, que morre catro días despois en dependencias policiais.

25-1-1969. O Goberno declara o Estado de Excepción en toda España, que dura ata o 25 de marzo. Hai detencións masivas e moitos intelectuais son confinados.

22-7-1969. As Cortes franquistas designan ao príncipe Juan Carlos como sucesor de Franco na xefatura do Estado.

30-10-1969. Fraga sae do Goberno, logo dunha remodelación provocada polo caso Matesa.

Manuel Fraga regresa ao Consello de Ministros co último Goberno de Carlos Arias Navarro, sendo vicepresidente para Asuntos de Interior e ministro da Gobernación. Durante o seu mandato nese ministerio, de decembro de 1975 a xullo de 1976, a policía asasinaba a cinco traballadores en Vitoria con motivo dunha folga laboral; no tradicional Vía Crucis que organizaban os Carlistas en Montejurra (Navarra), un grupo de fascistas, dirixidos por un comandante do exército, asasinaba a dúas persoas.

Fraga, con 35 anos de servizos á Ditadura franquista, non pasaba por alí, senón que estaba sentado na mesa dun Consello de Ministros e era partícipe e cómplice de toda a política represiva que alí aprobaban: fusilamentos, cárceres, campos de concentración, despedimentos, exilio, Tribunal de Orde Pública (TOP), graves violacións dos dereitos humanos, expedientes a xornalistas, peche de medios de comunicación, asasinatos de traballadores como en Ferrol en 1972 ou en Vitoria en 1976, sendo Fraga ministro da Gobernación.

Consideramos que con estes antecedentes Manuel Fraga Iribarne debería formar parte da causa que vostede segue polos crimes do franquismo.

A Coruña, 5 de enero de 2012

Fdo. Fernando Souto Suárez

Presidente da Comisión pola recuperación da Memoria Histórica da Coruña

A Armada elimina o escudo franquista da comandancia

Os edificios de Aduanas e a Sociedade de Estiba seguen coa aguia

Jose Lamas- Vigo / A Voz  15 de xaneiro de 2012 

O edificio da Comandancia de Marina xa loce, nas súas dúas fachadas, senllos escudos constitucionais, que substituíron aos anteriores símbolos franquistas. Desta forma, o último recinto militar que lle queda á cidade de Vigo adáptase á Lei da Memoria Histórica.

Se o Ministerio de Defensa acatou a lei aprobada hai anos polo Goberno de España, non ocorre o mesmo co Ministerio de Facenda, de quen depende o edificio de Aduana, situado entre a praza dá Estrela e os xardíns de Eijo Garay. Na súa fachada principal, o escudo coa aguia segue esculpido na pedra, facendo caso omiso á decisión parlamentaria.

Unha situación similar ocorre co edificio da Sociedade Estatal de Estiba e Desestiba, lindeira coa Comandancia de Marina . Non tan grande, nin completo como o de Facenda, este escudo tamén está protexido pola aguia adoptada polos símbolos da España franquista. Neste caso, o edificio é propiedade da Autoridade Portuaria.

Aínda que non está obrigada a cumprir a lei, a Igrexa mostrou especial predisposición por non ser sinalada polas asociacións da memoria histórica. Así, desde hai tempo, o obispado ordenou eliminar das fachadas dos templos parroquiais as chamadas lápidas de caídos, listaxes cos nomes dos soldados mortos no bando nacional. As distintas parroquias, coa concatedral á fronte, foron perdendo aquel vestixio do pasado sen demasiados problemas, salvo no caso de Coruxo, que talvez debido ás súas especiais condicións artísticas aínda conserva o elemento franquista.

Placas en vivendas

Aínda existe outro símbolo franquista en numerosas vivendas da cidade. Trátase dunha pequena placa de metal que distingue aos edificios acollidos á protección dunha lei da vivenda dos anos cincuenta.

A Igrexa mostrouse moi disposta a suprimir as listas de caídos que existían en todas as igrexas parroquiais

A Sociedade Estatal de Estiba e Desestiba tamén ten un escudo preconstitucional na súa fachada principal.

Os nacionalistas encargáronse de suprimir a lenda franquista do frontispicio da Casa dás Artes.

Dúas explosións foron necesarias para demoler o monólito dedicado a Franco que existía nas illas Cíes.

A fachada do edificio de Aduana segue ofrecendo a imaxe da aguia preconstitucional

A Xunta di que non lle incumbe aplicar a Lei de Memoria Histórica

Roberto Castro Y José Manuel Lage (PSOE). Foto: EUROPA PRESS

Traducción Estación Atlántica
El País MARÍA PAMPÍN - Santiago - 10/12/2011

A aplicación da Lei de Memoria Histórica non é un asunto que concierna á Xunta, despexou onte o director xeral de Relacións Institucionais e Parlamentarias do Goberno galego, Roberto Castro. O alto cargo, que respondeu en comisión a unha pregunta do PSDEG sobre a aplicación da norma, reprochou ata ao bipartito que se encargase "desas cousas". "Así lles foi, deixaron de lado outras prioridades", criticou. Castro asegurou que os artigos de lei "non teñen nada que ver coa Xunta" e que é tarefa do Goberno central "cumprir o que aprobou con media España en contra". "Debería preguntarlle ao Goberno que fixo ademais de resucitar asuntos que a sociedade española xa tiña superados", apuntou.

O deputado socialista José Manuel Lage Tuñas replicou a Castro que omite a colaboración entre Administracións que reflicte a lei para os casos de identificación de vítimas e a retirada de símbolos franquistas. A continuación, interrogouno sobre por que Galicia "é das poucas comunidades que non asinou ningún acordo de colaboración" co Estado nestas materias. Lage afeou a Castro a "actitude reprochable" da Xunta sobre o peche do Pazo de Meirás en agosto. "Por que hai unha ausencia de compromiso democrático? Agás que vostedes lexitimen outro sistema que non é democrático ou agás que lexitimen o tiro na caluga. Se estivésemos noutro país europeo ningún partido de centro dereita cuestionaría o que estou dicindo aquí", afirmou. "Podería pedirlle que non se pase no seu uso da liberdade de expresión", replicou Castro.

"Mirar cara adiante"

O alto cargo da Xunta insistiu na idea de que mirar para atrás débese facer só "para coller impulso" e apelou á "renuncia lexítima de posicionamentos" de ambos os bandos na Transición como o peche desa "etapa". Castro explicou que o labor da Xunta no ámbito da memoria histórica céntrase en "aspectos estritamente culturais": o proxecto de investigación universitaria Nomes e voces, que se iniciou co bipartito, e as actividades da Illa de San Simón. O primeiro, con todo, pasou de ter 240.000 euros da Xunta no primeiro ano do Goberno do PP a un investimento de 30.000 euros o pasado ano. En 2011, a Administración galega deixou de achegar diñeiro. "Quédome coa vontade integradora e co ánimo de mirar cara adiante", pechou.

Presentación do libro sobre a biografía do alcalde de Ferrol fusilado Xaime Quintanilla

Acto de presentación do libro "Xaime Quintanilla Martinez. Vida e obra dun socialista e galeguista ao servizo da República" de Ana Romero e Carlos Pereira. Premio Luis Tilve de Investigación e Divulgación Histórica 2011.

O venres 13 de xaneiro de 2012 ás 19:30h. na Galeria Sargadelos de Ferrol, rúa Rubalcava nº 30-32

Presentado polo Secretario Xeral da UGT de Ferrol, Cesáreo Fraga García, o Presidente da Fundación Luis Tilve, Xesús Mosquera e os autores.

Morre o intelectual Isaac Díaz Pardo

Morreu Isaac Díaz Pardo (Santiago de Compostela, 1920), activo intelectual, fillo do pintor e escenógrafo represaliado Camilo Díaz Valiño, paseado con 45 anos en 1936. Por este motivo, Díaz Pardo foi entrevistado polo Proxecto "Nomes e Voces", que conserva esta conversa no seu fondo oral.

Isaac Díaz Pardo dotou ao Proxecto “As vítimas, os nomes, as voces e os lugares” dun anagrama que o identifica desde o mes de xullo de 2008. O autor, membro do Consello pola Memoria en 2006 no marco do Ano da Memoria, quixo colaborar con este xesto na visibilidade da recuperación da memoria da represión e da súa investigación. O deseño está formado por dous círculos, formas xeométricas que abrazan a policromía e que o artista explica como “dúas cores; unha azul que cerca e domina a outra roxa”. Este deseño e simboloxía de vida, de memoria e dignidade, identificación do pasado feito presente a través da recuperación e da posta en valor da historia de Galicia. 

Fonte:

Falece o intelectual galeguista Isaac Díaz Pardo, A Voz de Galicia

Texto da carta enviada pola CRMH da Coruña á xuíza argentina

Enviada a carta da CRMH, na que está un relatorio das actividade​s represivas ocurridas durante o periodo en que Manuel Fraga Iribarne foi ministro en distintos gobernos fraquistas​, á xuíza arxentina María Servini de Cubría

Na mañán de hoxe, 5 de xaneiro de 2012, foi enviada a carta da CRMH, na que está un relatorio das actividades represivas ocurridas durante o periodo en que Manuel Fraga Iribarne foi ministro en distintos gobernos fraquistas, á xuíza arxentina María Servini de Cubría, atendendo á petición feita pola dita xuíza ao Goberno Español.

A CRMH da Coruña, exercendo o seu dereito á libre información, proporcionou os datos referentes á actividade represiva dos gobernos franquistas, cando Manuel Fraga formaba parte deles como ministro.

A carta enviada á xuíza federal arxentina María Servini de Cubría decía o seguinte:

Sr. Dña.María Servini de Cubría

Jueza Federal de Argentina

Estimada amiga:

En nombre de la Comisión por la Recuperación de la Memoria Histórica de A Coruña (CRMH) quiero agradecerle, en primer lugar, el trabajo que está desarrollando en la causa que investiga los crímenes del franquismo en España, iniciada a instancia de un grupo de familiares de víctimas, bajo el principio de justicia universal por el que se pueden investigar crímenes de lesa humanidad ocurridos en terceros países.

Usted debe saber que el Gobierno de España no está investigando esos crímenes contra la humanidad. La justicia argentina es la única esperanza que nos queda para conocer la verdad y que se haga justicia. Como usted ya conoce, el juez de la Audiencia Nacional Española, Baltasar Garzón, fue apartado de sus funciones cuando pretendía investigar esos crímenes, a instancia de numerosas asociaciones de la memoria histórica. Además. Por si esto fuera poco, organizaciones relacionadas con el franquismo presentaron una denuncia contra el juez Garzón, que va a ser juzgado en los próximos días y tiene, entre otras, una acusación de prevaricación.

La llamada Transición -paso de la dictadura a la democracia- que firmaron los principales partidos del Estado español, fue también un pacto de silencio que llevó al olvido a cientos de miles de víctimas del peor de los terrorismos, del terrorismo de Estado.

La Ley de Aminsitía, demandada por todas las fuerzas democráticas cuando acabamos con cuarenta años de dictadura, fue interpretada como una ley de punto final para no llevar ante los tribunales a los responsables de crímenes contra la humanidad, crímenes que no prescriben.

Queremos responder a su petición de envío de información sobre los ministros de la dictadura de Franco desde el 17 de julio de 1936 hasta el 15 de junio de 1977, que se celebran las primeras elecciones democráticas.

Adjuntamos información sobre el ministro Manuel Fraga Iribarne (tiene una residencia en la localidad de Perbes, del ayuntamiento de Miño, en la provincia de A Coruña) y las actividades que está desarrollando la CRMH para que se le retire la distinción honorífica de “Hijo Adoptivo” de A Coruña, entre ellas el manifiesto “Los tiempos son llegados”, que también adjuntamos, con los numerosos apoyos recibidos.

No se trata de juzgar ahora la trayectoria personal de algunos de estos ministros desde la conquista de la democracia hasta hoy; estamos analizando su papel como miembros activos del régimen de Franco y participantes en un órgano colegiado, como el Consejo de Ministros de la Dictadura, que aplicaba una política de “graves violaciones de los derechos humanos”, como señala la Ley de la Memoria Histórica, aprobada en España el 28 de octubre de 2007.

Algunos datos biográficos del “Camarada Fraga”
Esto decía el Decreto 154/1961, de 2 de febrero: “A propuesta del Ministro Secretario General del Movimiento, cesa el camarada Manuel Fraga Iribarne en el cargo de Delegado Nacional de Asociaciones de Falange Española Tradicionalista y de las JONS, agradeciéndole los servicios prestados” (Firmado por Francisco Franco y publicado en el BOE de 9 de febrero de 1961). Este cargo no figura en su biografía oficial.

Manuel Fraga Iribarne recibe en 1968 el título honorífico de “Hijo Adoptivo” de A Coruña cuando la represión era brutal, ya que un mes después el Consejo de Ministros declaraba el Estado de Excepción.

Se afilió muy joven a la Falange, iniciando una carrera política que lo llevaría en 1951 al cargo de secretario general del Instituto de Cultura Hispánica (1951); secretario general del Consejo Nacional de Educación (1953); secretario general técnico del Ministerio de Educación (1955-1958); secretario de la Comisión de Asuntos Exteriores de la Cortes (1958-1962); director del Instituto de Estudios Políticos (1961). Fue consejero nacional del Movimiento (el partido único), procurador de las Cortes franquistas y miembro del Consejo de Estado. 

Fraga estaba en el Consejo de Ministros, participando en la represión 10-7-1962. Manuel Fraga entra en el Gobierno de la Dictadura, un mes después de la reunión en Munich de 118 delegados, de todas las tendencias políticas opositoras al franquismo, convocados por el IV Congreso del Movimiento Europeo.

 Este congreso solicitaba a la Comunidad Económica Europea (CEE) que exigiera democracia en España antes del ingreso en el organismo europeo. Los asistentes a esta reunión -calificada por la propaganda oficial cómo “Contubernio de Munich”- sufren la represión. Fraga, ya como ministro, apoyaba las medidas represivas y presumía ante la prensa de que con el exilio y confinamiento en diferentes islas de Canarias, los participantes en este congreso “se podrán librar de las justas iras del pueblo español”

1-4-1963. Creación del Tribunal de Orden Público (TOP), herramienta para la represión de los demócratas y privación de las libertades, que hace las funciones del Tribunal Especial para la Represión de la Masonería y el Comunismo.

20-4-1963. Es fusilado el dirigente comunista Julián Grimau.

17-8-1963. Ejecutados a garrote vil los anarquistas Francisco Granado y Joaquín Delgado.

Octubre-1963. Enfrentamiento entre Fraga y 103 intelectuales, encabezados por José Bergamín, que firmaban un escrito denunciando las torturas y abusos cometidos por las fuerzas represivas contra las huelgas de la minería asturiana. En carta abierta (la de los intelectuales no fue publicada), Fraga justifica la represión y el corte de pelo al rape de mujeres, y contestaba así a Bergamín: “Parece por otra parte posible que se cometiese la arbitrariedad de cortar el pelo a Constantina Pérez y Anita Blaña, aunque las sistemáticas provocaciones de estas damas a la fuerza pública la hacían más que explicable”.

1964. Fraga, como ministro de propaganda, dirige la campaña “25 años de paz”. 

Agosto-1965. Son separados de sus cátedras Enrique Tierno Galván, Luis López Aranguren y Agustín García Calvo. Asambleas y manifestaciones de estudiantes en apoyo de los profesores represaliados.

Marzo 1965. El abad de Montserrat, Aureli Maria Escarré es obligado a exiliarse por la presión del Gobierno. Había criticado duramente el régimen franquista en Le Monde.

18-3-1966. Se promulga la nueva Ley de Prensa e Información. Continuarían los expedientes, sanciones a periodistas y cierres de medios de comunicación.

9-3-1966. La policía asalta el convento de los Capuchinos de Sarriana (Barcelona), cuando se celebraba una asamblea del Sindicato Democrático Universitario.

30-4-1966. El Gobierno cierra la Universidad de Barcelona.

28-6-1966. Detención en Madrid de Marcelino Camacho, dirigente de CC.OO.

22-7-1966. Secuestro del periódico ABC por un artículo de Luis María Ansón, titulado “La monarquía de todos”.

22-11-1966 . Franco presenta en las Cortes el Proyecto de Ley Orgánica del Estado.

14-12-1966. Se celebra el referéndum para aprobar la citada ley. Fraga consigue el imposible: en muchos colegios electorales los votos del SÍ superan el censo electoral.

14-3-1967. El Tribunal Supremo declara ilegal a CCOO.

21-4-1967. El Gobierno declara el Estado de Excepción en Vizcaya.

1-5-1967. Numerosas detenciones en las manifestaciones del Primero de Mayo.

19-8-1967. Detención de 20 sacerdotes vascos.

7-9-1967. El Tribunal de Orden Pública (TOP) condena a Alfonso Carlos Comí por un “delito de opinión”.

28-3-1968. El Gobierno cierra por tiempo indefinido la Universidad de Madrid.

31-5-1968. Secuestro del diario Madrid.

3-8-1968. El Gobierno declara el Estado de Excepción en Guipúscoa. 

Noviembre-1968. Sesenta sacerdotes vascos ocupan el seminario de Derio en defensa de las libertades.

17-1-1969. Es detenido en Madrid el estudiante Enrique Ruano Casanova, que muere cuatro días después en dependencias policiales.

25-1-1969. El Gobierno declara el Estado de Excepción en toda España, que dura hasta el 25 de marzo. Hay detenciones masivas y muchos intelectuales son confinados.

22-7-1969. Las Cortes franquistas designan al príncipe Juan Carlos como sucesor de Franco en la jefatura del Estado.

30-10-1969. Fraga sale del Gobierno, después de una remodelación provocada por el caso Matesa.

Manuel Fraga regresa al Consejo de Ministros con el último Gobierno de Carlos Arias Navarro, siendo vicepresidente para Asuntos de Interior y ministro de la Gobernación. Durante su mandato en ese ministerio, de diciembre de 1975 a julio de 1976, la policía asesinaba la cinco trabajadores en Vitoria con motivo de una huelga laboral; en el tradicional Vía Crucis que organizaban los Carlistas en Montejurra (Navarra), un grupo de fascistas, dirigidos por un comandante del ejército, asesinaba la dos personas.

Fraga, con 35 años de servicios a la Dictadura franquista, no pasaba por allí, sino que estaba sentado en la mesa de un Consejo de Ministros y era partícipe y cómplice de toda la política represiva que allí aprobaban: fusilamientos, cárceles, campos de concentración, despidos, exilio, Tribunal de Orden Público (TOP), graves violaciones de los derechos humanos, expedientes a periodistas, cierre de medios de comunicación, asesinatos de trabajadores como en Ferrol en 1972 o en Vitoria en 1976, siendo Fraga ministro de la Gobernación.

Consideramos que con estos antecedentes Manuel Fraga Iribarne debería formar parte de la causa que usted sigue por los crímenes del franquismo.

Debe saber que apoyamos el exhorto que envió al Gobierno español, para que informe si se está investigando en España la existencia “de un plan sistemático, generalizado, deliberado y planificado para aterrorizar españoles partidarios de la forma representativa de gobierno a través de su eliminación física y de la desaparición legalizada de menores de edad con pérdida de su identidad”. Como contribución a esa investigación, en el próximo mes recibirá usted un libro, que va a editar la CRMH, con una reseña biográfica de las 600 personas de diez ayuntamientos de la comarca de A Coruña que fueron asesinadas por el franquismo.

A Coruña, 5 de enero de 2012

 Fdo. Fernando Souto Suárez

Presidente de la Comisión por la Recuperación de la Memoria Histórica de A Coruña

Case a cuarta parte das fosas galegas do franquismo non foron exhumadas

Laopinióncoruña.es -Redacción | Santiago. 2/1/12

Case unha cuarta parte das 49 fosas con vítimas da Guerra Civil localizadas en Galicia (un total de 12) aínda non foron abertas 36 anos despois da morte do ditador Francisco Franco, aínda que as familias e as diferentes asociacións que loitan pola súa localización e a dignificación das vítimas destacan o avance na recuperación dos restos e a dignificación que supuxo a lei de memoria histórica. O mapa que recolle a web do Goberno revela que as fosas non intervidas están en Valdoviño (A Coruña); nas localidades lucenses de Seoane do Caurel, Remeite, Candedo, Guitiriz e O Incio; en Campobecerros, Pentes, Soulecín (Ourense); e en Filgueiras, O Porriño e San Andrés de Xeve (Pontevedra). 

Con todo, segundo os datos que recolle esta web, outras 19 foron totalmente exhumadas e delas recuperáronse 100 vítimas; en catro casos a exhumación foi só parcial; e outras 12 fosas foron no seu momento trasladadas ao Val dos Caídos.