O Alcalde socialisto de Vigo é condenado pola xusticia a derrubala de urxencia pero segue negándose

quinta-feira, 29 de novembro de 2012

Boicotean con pintadas a estatua de Manuel Fraga en Cambados

 
O goberno local anuncia que o caso se está investigando e que se procederá a limpar a escultura
 
A figura de Manuel Fraga situada no parque de Torrado, Cambados, apareceu pintarrajeada a pesar de que está gardada tras unha reixa no mesmo recinto. A estatua de bronce foi colocada o pasado verán no medio dunha gran polémica debido a que desde os grupos da oposición e algúns sectores da poboación criticaron que se financiase con diñeiro público. O Concello desmente esta versión e asegura que foi sufragada con achegas de adegueiros. A estatua apareceu con signos de cor vermella emulando ao personaxe de Superman. O goberno local, pola súa banda, condenou este mediodía este feito, que atribúe a unha "canallada" e aos "atentados contra ou patrimonio dous que se producen con relativa frecuencia durante a movida dúas fins de semana". A Policía Local está a investigar o ocorrido e os operarios municipais procederán a limpar a escultura.

segunda-feira, 26 de novembro de 2012

Vigo, base da comunicación nazi

Trabajadores del cable (a la izquierda, Roderick Price Mann)
en la oficina de la Eastern Telegraph Company en Vigo / Fernando Merino
 
Un investigador descobre que as negociacións xermano-nipoas previas á II Guerra realizáronse con mensaxes cifradas desde a cidade
 
El País-Silvia R. Pontevedra - Santiago - 26 NOV 2012
España enfilaba o tramo final da súa propia agonía, faltaba un ano para que estalase a II Guerra Mundial e Vigo era un confortable niño nazi. Entre 1938 e 1939, o ministro de Asuntos Exteriores do III Reich, Joachim von Ribbentrop, revelouse para os traballadores galegos da compañía de telégrafos británica como un ser insaciable. “Cada día eran moitos os telegramas cursados en clave secreta que enviaba Von Ribbentrop aos seus colegas nipóns o príncipe Konoe e o xeneral Hideki Tojo. Desde Hamburgo eran recepcionados aquí, en Vigo, e polas nosas vías do Cable Inglés eran retransmitidos por escalas sucesivas ata Xapón”. A cita pertence ás memorias inéditas de Alberto Carballo, un empregado da Eastern Telegraph Company, xa falecido, que quixo deixar constancia da tensión que lles causaba a actividade negociadora dos nazis a el e os seus compañeiros.

José Ramón Cabanelas, investigador de recunchos inexplorados da historia viguesa, soubo da existencia de Carballo e os seus recordos conservados en papel porque un día, tras unha conferencia nun club social da cidade, achegóuselle un sobriño daquel telegrafista. Cabanelas, que ultima a maquetación dun libro titulado Vía Vigo, xa comezara entón a perseguir a historia da empresa británica que en 1873 elixiu a cidade para instalar a primeira escala do seu cable submarino, polo que circulaban mensaxes en morse rumbo a América, nunha dirección, e ata o Afastado Oriente, na outra.

A irrupción das memorias de Carballo deron unha nova perspectiva á historia do Cable Inglés, nome co que bautizaron os vigueses á Eastern Telegraph. Xa non só tratábase da empresa que, probablemente, segundo comprobou Cabanelas, introduciu cara a 1876 o balompé (ou “xogo de pelota”, como lle dicían) en España a través de Galicia varios anos antes de que se tivese noticia do fútbol en Huelva (onde tradicionalmente, polas minas de Riotinto, situouse a orixe deste deporte no país). Agora xurdían unhas serias implicacións políticas, negociacións a escala planetaria atando lazos para o conflito e actividades paralelas de espionaxe.
“Tales telegramas”, escribía Carballo nas súas memorias, “eran os que máis nos traían de cabeza, pois na súa maioría constaban de centos de palabras en grupos de cinco letras en linguaxe cifrada”. O edificio vigués do Cable Inglés na rúa Velázquez Moreno e o do Cable Alemán (Deutsch Atlantische Telegraphengesellschaft) compartían tabique e as firmas acabaron por abrir un par de portelos nel para pasarse os telegramas que a unha ou a outra debían rebotar ao mundo desde este porto atlántico. O cableado submarino da Alemaña nazi, inferior en extensión, calidade e seguridade ao inglés, non tiña liña ata Xapón, e precisaba dos servizos da nación que se perfilaba como inimiga para comunicarse coa súa inminente aliada.

Facíao sempre en clave, por medio de máquinas como a Enigma e a Lorenzo, que deixaban irrecoñecible calquera texto. Co tempo todos os servizos de espionaxe fixéronse con algunha Enigma, pero para descifrar aqueles códigos secretos era imprescindible, ademais, apropiarse do libro de claves e saber cal estaba en vigor.

A intensidade do intercambio xermano-nipón a través de Vigo disparouse aquel último ano previo á conflagración mundial e os servizos secretos británicos non o pasaron por alto. Segundo relata Carballo, el e os seus compañeiros recibiron de arriba a orde de “coleccionar na súa totalidade tales mensaxes de Estado”. Isto “equivalía a copialos dúas veces en cinta perforada e proceder ao seu recoñecemento antes de transmitilos”, escribe o telegrafista, que logo aclara: “Xa é sabido que nos grupos en clave o simple erro nunha letra pode cambiar o sentido da mensaxe ao ser descifrado”. Este lapsus podería torcer a intención por completo e “ter unha transcendencia enorme naqueles telegramas que Ribbentrop enviaba a Xapón”

Von Ribbentrop negociaba ao mesmo tempo coa URSS a repartición de Polonia e pretendía alcanzar con Xapón un pacto secreto contra os soviéticos. Mentres tanto, polas oficinas do Cable Inglés en Vigo, primeira escala mundial do imperio británico das comunicacións, pasaban autoridades e directivos procedentes de Londres que seguramente se ocupaban de algo máis que de supervisar a eficacia do seu persoal galego á hora de picar telegramas. Entre o persoal houbo colaboradores do M16, o Servizo Secreto de Intelixencia.

Cabanelas destaca a figura de Roderick Price Mann, un responsable do cable que non quixo marchar durante a II Guerra (cando a liña submarina foi cortada polos nazis e quedou inservible) e que tras o conflito foi condecorado polos seus servizos coa Orde do Imperio Británico. Casouse cunha viguesa, Ana Valdés, e viviu en Baiona ata a súa morte, en 1985. Din que Mann coñecía Galicia ao milímetro e informaba á Intelixencia de movementos portuarios sospeitosos.
 
Do Cable Inglés xa non queda moito. Ou iso parece. Libros, mobles, portas victorianas recicladas, unha bandeira, un cabo de cable que asoma entre as rocas na costa viguesa de Alcabre coa bajamar, a viúva de Mann, residente en Londres, e un conserxe, Serafín Otero, de 92 anos, que agora vive en Madrid. Pero Cabanelas, coa publicación do seu libro, aínda conserva a esperanza de achar novos materiais, ata algún rolo de cinta picada en morse daquelas copias duplicadas con carácteres de cinco en cinco, por completo ininteligibles.

sexta-feira, 23 de novembro de 2012

Piden a retirada dos derradeiros símbolos franquistas de Pontevedra

 
O vindeiro 6 de decembro un roteiro urbano sobre a represión franquista en Pontevedra
 
Redacció- Praza Publica
A Asociación Cultural A Revira presentou este 20 de novembro, aniversario da morte do ditador Francisco Franco, un escrito no Concello para pedir que se retiren os últimos símbolos franquistas na cidade de Pontevedra. Demandan o cumprimento da Lei de Memoria Histórica e a conseguinte supresión de varias placas da Delegación Nacional de Sindicatos e un escudo franquista co lema Una Grande Libre na rúa Michelena. A Revira explica que "afortunadamente a cidade conta com poucos símbolos franquistas, em comparaçom com o que acontece noutras urbes galegas, mas é tempo já de proceder à definitiva eliminaçom destes vergonhentos resíduos do totalitarismo".
 
O colectivo lembra que "a eliminaçom destes símbolos nom só representa um acto de higiene democrática que já chega muitos anos tarde, senom que é umha obriga legal que tenhem as administraçons públicas, segundo afirma o artigo 15 da Lei de Memoria Histórica aprovada no ano 2007". Ademais, A Revira organizará o vindeiro 6 de decembro un roteiro urbano sobre a represión franquista na cidade, dentro das actividades do seu IX aniversario, "coa intención de afondar no coñecemento histórico deste negro periodo". A Revira pretende contribuir "á reivindicaçom das liberdades e à necessária concienciaçom contra a ameaça fascista, que sempre retorna em tempos de crise profunda como os que vivemos".

segunda-feira, 19 de novembro de 2012

Carta aberta a un neno de dez anos

 Lugar de paseos. A Paxase-Vincios
Foto: Telmo Comesaña
Texto cedido polo autor

Limiar
O  día 19 de marzo do 2005, na páxina de opinión de Faro de Vigo apareceu unha columna do avogado e exconcelleiro do Concello de Vigo polo Partido Popular Ramón Cortegoso, na que contestaba ás preguntas do seu fillo de 10 anos: (Papá Franco morreu onte?). Ramón explicoullo do xeito dos que queren tapar o pasado da España de chumbo e sangue.
Carta aberta a un neno de dez anos
Neno querido: eu, que xa son vello e xa que logo outra volta  neno, tamén me pregunto  “Franco morreu hoxe?. Ti, querido neno, tes un pai a quen lle-lo podes preguntar, ainda que o que che contesta, a min dame medo.
Eu, querido neno, nunca lle-lo puden preguntar o meu, porque él, José Comesaña Pérez foi asasinado o dia 6 de outubro do 1936, xuntamente co seu irmán Antonino, o seu curmán Emilio Comesaña e o seu amigo Fernando Costas. Un mes despois asasinaron a Adolfo Monroy e Gildo Andrés.
Querido neno: aquí non houbo guerra; asasinouse ós “ROJOS”. Agora mesmo non che podo decir quenes eran os “rojos” porque nin eu mesmo o entendo.
Querido neno: aquí en Alcabre, de seis homes asasinados quedaron cinco mulleres viuvas e vinte orfos. A mais, a duas fillas dun deles rapáronlle-lo cabelo. Destrozaron familias. Quedamos aldraxados, sin consolo e sin axudas ........ e ainda ninguen nos pediu perdón.
Querido neno: teu pai, Ramón Cortegoso non cho supo explicar, ou non o sabe, ou non o quer saber porque posiblemente forme parte desas familias de paseadores que queren tapalo pasado dos seus devanceiros e dos crimes que cometeron.
Querido neno: explícalle a teu pai e a outros como él, que Franco morreu  pero que hai moitos que votan de menos a ditadura, para seguir a pornos tesos ós que non cantamos o “cara al sol”, e ós que queremos vivir nun país laico e ceibe.
Querido neno: teu pai laiase porque en Madrid desmontaron ó burro do cabalo; e eu dígoche, que os agasallos son para os homes de bén, e non para os asasinos.
Querido neno: cando seas máis grandiño eu serei máis neno, ou xa non serei; si ainda son, eiche suxerir que tódolos símbolos feixistas, incluidos os que están pendurados nas paredes das igrexas os leven o “valle de los caídos” e que o declaren MUSEO DO HORROR da ditadura franquista. Alí, querido neno, está soterrado Franco, mais un tal José Antonio Primo de Rivera; o que nunca che contará teu pai é, que esa obra fíxose con homes esclavos, cheos de fame e de miseria, e que moitos deles deixaron alí a sua vida. O delito destes homes era ser demócratas.
Querido neno: agora que sei que existes nunca me esquecerei de ti.
Telmo Comesaña Pampillón           20/03/05
Esta carta foi entregada en Faro de Vigo, rúa Colón o dia 21 de marzal. Foi censurada e non pubricada.
Esta é a segunda carta que me censura  Faro de Vigo

Lugo lembra o papel da muller no galeguismo

Primeiras mulleres votando na Coruña
 
Os actos de celebración do 94º aniversario da Asembleia Nazonalista de Lugo, organizados pola A. C. Cultura do País, contaron cunha charla coloquio sobre “A participación política das mulleres durante o primeiro terzo do século XX. O galeguismo” a cargo da historiadora Isabel Rodríguez.
 
Sermos Galiza - A.E.- 18/11/12
Esta fin de semana celébrase o 94º aniversario da Asembleia Nazonalista de Lugo na que se asinou o Manifesto nazonalista, o documento común do noso nacionalismo até a chegada dos golpistas e a posterior ditadura. Participaron un total de 63 persoas, a maior parte procedentes da Coruña, con representación de 67 sociedades agrarias, 5 centros culturais; e a adhesión de 5 federacións agrarias, 11 concellos, máis de 49 Asociacións e numerosas personalidades. Fora no hotel Méndez Núñez os días 17 e 18 de novembro de 1918, ao amparo das Irmandades da Fala, e marcou o inicio do nacionalismo galego moderno.

Actos en Lugo
A Asociación Cultura do País organizou, por cuarto ano consecutivo, os actos de conmemoración do aniversario da Primeira Asemblea Nacionalista. Nesta ocasión a actividade centrouse na participación política das mulleres naqueles tempos, un aspecto ao que se adoita dar pouca relevancia. Consistiron cunha ofrenda floral diante do Hotel Méndez Núñez, sé da Asemblea Nacionalista, e unha charla charla-coloquio no Lar da Cultura do País, sobre “A participación política das mulleres durante o primeiro terzo do século XX. O galeguismo” a cargo da historiadora Isabel Rodríguez Mate.
 
A participación da muller
Na charla celebrada en Lugo, Isabel Rodríguez apuntou que na propia Asemblea non participou ningunha muller, mais no manifesto asinado recoñecíase no capítulo terceiro artigo segundo, “a igualdade de dereitos para a muller” e foi na II Asemblea de 1919 cando se recolle a “igualdade absoluta, política e civil, da muller co home”.
 
Sobre a presencia de mulleres no daquela Partido galeguista, Isabel Rodríguez lembra os datos aportados polo historiador J. G. Beramendi, e afirma que “a porcentaxe de mulleres afiliadas foi escaso en todo o período, representando aproximadamente, salvo algunhas excepcións, entre un 3 e un 15% do total”.
 
Unha das fontes onde atopamos referencias ás actividades das mulleres neste colectivo foi o xornal A Nosa Terra. “En 1933 creouse unha efémera sección titulada “O recanto da muller”, na que se fixeron ouvir Carmen Lobeiras, Elvira Bao, María Santos ou Xaquina Trillo”. A historiadora sinala que foi nesta publicación onde se divulgaron dous Manifestos de mulleres vinculadas ao Partido Galeguista de Ourense e ás súas Mocidades. “Tamén sabemos da existencia dun importante colectivo de mulleres santiaguesas, que en 1934 enviaron un telegrama asinado por María Xesús Otero de Gándara á Asemblea Constituínte da Unión de Mocidades Galeguistas”.
 
Para Isabel Rodríguez “o galeguismo deste período, malia ter perpetuado algúns dos roles tradicionais asignados aos xéneros, contribuíu a normalizar e a impulsar a presenza política das mulleres”.
 
Imaxes: Prensa da época facilitada por Isabel Rodríguez

domingo, 18 de novembro de 2012

Manifesto e Causa lidos no MARCO no acto do día 16 de novembro

Ningúen se inventa de novo cada día. As persoas e as sociedades necesitan da memoria para saber o que son, para saber de onde veñen a ata incluso para ter algunha idea a propósito de onde ir. Hai unha época do noso pasado non tan pasado sobre a que caeu durante moitos anos a pesada lousa do olvido. A longa noite de pedra do franquismo agochou feitos, nomes e lugares en relación coa represión que seguíu ó golpe de Estado contra a República o 18 de xullo de 1936.
 
Neste mesmo lugar, que hai máis de 70 anos era Pazo de Xustiza, cárcere e cuartel, o cuartel no que tiña a súa sede a máxima autoridade militar de Vigo, o comandante Felipe Sánchez, neste mesmo lugar, pola tarde do día 19 de xullo de 1936 imprimiuse o bando que ía declarar ó día seguinte a rebelión da guarnición militar de Vigo contra a República. Daquela, proclamar o bando de guerra, anular a autoridade lexítima da República e comezar a represión foi todo un. A media mañá do 20 de xullo de 1936, na Porta do Sol, cando un piquete de soldados ás ordes do capitán Carreró lía o bando de guerra contra a República, caeron as primeiras vítimas entre os que non querían que as armas cambearan o que facía uns meses decidiran as urnas. Os que perderan as eleccións en febreiro de 1936  impuñan coa forza das armas  un cambio político que ía traer cárcere, morte e olvido para os que escolleran ser fieis a República e defender a legalidade constitucional.
Neste mesmo lugar no que hoxe estamos,  un mes despois, o 22 de agosto de 1936, tivo lugar o proceso máis importante dos que se seguiron na nosa cidade contra dirixentes da Fronte Popular. Ós cinco días daquela farsa xudicial, o 27 de agosto de 1936, dez homes, pagaron coa súa vida a lealdade á República.
Fracasado o golpe de Estado contra a República, a guerra civil serviu para que os que sublevaron contra ela limparan a fondo o país e puideran xustificar como actos de guerra a cacería humana e a represión salvaxe que comezou coa guerra e seguiu despois dela. A xeografía daqueles lugares da represión debe ser sinalada como lugares de memoria.
Por rigor histórico, non podemos reconstruir o noso pasado esquecendo aquel tempo de cacería humana, os nomes das vítimas e os lugares onde morreron asasinados.
Por saúde mental, non podemos preferir o olvido a memoria. Unha sociedade democrática madura cando asume tanto as luces coma as sombras do seu pasado.
Por xustiza, no podemos esquecer a xente que neste país deu a súa vida por defender a lei, non podemos esquecer as familias que durante moito tempo foron sinaladas por seren fillos, maridos ou mulleres dos “roxos”. Non podemos esquecer a humillación e o medo que se instalaron nas súas vidas.
Hoxe son os historiadores e as asociacións pola memoria histórica os que estamos enchendo o insoportable baleiro que creou a ditadura e logo mantivo a democracia. Temos que encher este baleiro cos nomes das vítimas e os lugares nos que morreron asesinadas porque hai unha batalla que non podemos perder, a batalla contra o olvido.
Nin cremos que a guerra civil fora inevitable, nin que todos foran iguais nin estamos cunha tímida lei de memoria histórica.
Porque recuperar a memoria non abre feridas, senón que as cerra; porque non queremos ter na nosa historia recente páxinas en branco; porque non hai árbore que medre sen raíces; porque non queremos ser cómplices dun pacto de silencio e porque estamos convencidos de que unha sociedade xusta e democrática non pode construir o seu futuro negando o seu pasado, a "Asociación Viguesa pola Memoria Histórica do 36" quere sinalar hoxe este lugar de memoria para coñecemento da cidadanía dos feitos que nel ocurriron e quere con este acto facer unha vez máis presente a memoria das vítimas daquela barbarie e o facemos pola súa memoria e pola nosa memoria.
-AUTOR: Antonio Giráldez Lómba (Historiador)
 
CAUSA DE MANUEL DEL RÍO, 224/36
Manuel del Río Vázquez,tranviario,líder  sindical, veciño de Vigo, que tuvo a triste sona de ser o primeiro en ser asasinado despois dun xuizo sumarisimo
…A rapidez en preparar a causa contra Manuel del Río é tal que  ao día seguinte, día 2 de agosto,xa se pode levar a cabo a formación do tribunal que vai a presidir o xuizo; decidindose que, na denominada causa 224/36, sexan conxuntamente xulgados os tres detidos na parroquia de Nespereira. A constitución do tribunal será levado a cabo nas instalación que o “Rexemento de Infantería  de Mérida” tiña  no cuartel de San Sebastián, e será a porta pechada;quedándose alí decidido que o tribunal debería estar composto polo tenente coronel do “Rexemento de Artillería Lixeiro nº 15” acantonado en Pontevedra, Antonio Durán Salgado,, que sería quen exercería de “presidente”; sendo desinados como “vogais” os catro caopitáns das catro compañías pertencentes  ao “Rexemento de Inantería de Mérida nº35” que estaban acantonadas en Vigo e que eran: Gonzálo Pérez Díaz, Luis Castañón de Mena, Antonio Carreró Vergés e José Pérez Navaza; así coomo tamén o do mesmo emprego, pero do “Rexemento de Artillería nº15”, Miguel Varela Berenguer. Actuaban ademáis como suplentes, os capitáns Ricardo Martínez Martínez, da “Caixa de Recrutas nº 53”, e Fernando Ponte Blanco, do referido “rexemento de Artilería nº15”; como  “vogal poñente” o tenente auditor do 2º, Juan de Villavicencio y Pereira, e como “fiscal” o tenente auditor da 3ª José Luis Santalo y Rodríguez viguri, sendo o “xuíz” instructor”, que con tanta prema incoara o expediente o capitán  de Infantería Adolfo Rodríguez Sotelo.

Unha vez asignado o persoal acusador, xa que nestes casos o papel do tribunal e dos fiscais apenas se diferenciaba, estaba todo argallado para levar a cabo o primeiro xuizo sumarísimo levado a cabo en Vigo polos militares traidores, una vez consumada a súa felonía.  Soamente quedaba escoller, como pequeño e último detalle a o defensor dos reos, propoñéndoselle, como logo virá sendo  o habitual, que os acusados designen un de inmediato, ou senón que lles asignarán un de oficio, pero que o dito defensor debería ser, inevitablemente, un militar. Neste caso foilles asignado  un alférez de complemento moi novo chamado José Queizán Hermida; defensor que, ainda que abogado de profesión, se estreaba nestas lides sumariais.
Ao día seguinte, e sin apenas tempo material para que o abogado tuvese tempo para ler a documentación, e menos ainda, preparar una mínima defensa firme, levarase a cabo o xuizo;quedando establecido  que se inicie no “Cuarto de Bandeiras” do cuartel de San Sebastián ás 15 horas do citado 3 de agosto. O desenrolo do mesmo será un calco dos  dos que durante os meses seguintes  iranse  levando a cabo contra os acusados de simpatizar coa “Fronte Popular”  e de opoñerse ó “Movimiento Salvador” A principal acusación que se lle fai a Manuel  non é a de ser un “perigoso líder revolucionario”, senón a de tenencia de armas, xustificando isto nunha disposición que o día 21 de xullo, proclamara o comandante da praza, mediante a cal, todos aqueles  que non entregaran as armas no cuartel de Magallanes serían pasados polas armas, para complicar máis ainda, si cabe, a situación procesual de Manuel del Río, procedeuse a dar letura dun informe reservado confeccionado  polo Delegado de Orde Publica, no que diante dos precedentes políticos e sindicais do detido, o calificaba como…”individuo peligrosísimo”…sinalando tamén que por estes mesmos precedentes se lle supuña como un dos que fixera fogo contra as tropas desde as barricadas de Lavadores; ainda que non houbese probas ao respecto.        

Realmente non fai falta moito máis para condenar ao tranviario. O papel do defensor non pode ser máis que o de estar presente,para gardar as formas, e o de solicitar a benignidade por parte do tribunal; pero nunca o de defender  das acusación sao seu cliente. Esta mesma tarde o tribunal ten decidida a condena para Manuel del Río; “pena de norte”. Para os outros dous acusados será notablemente máis benigna xa que, co medo no corpo, decidirase que queden en liberdade, ao ser sobreseída a súa causa.    
Compre seguir acelerando o proceso para que o castigo contra Manuel del Río  sexa cumprido canto antes,, servindo así de escarmentó xeral a todos os “roxos” da comarca.Ao día seguinte a comunicación  de petición de condena a norte chega a Coruña, onde o auditor de Guerra,  tras una breve análise  daralle o visto bo para que poida ser firmada polo xeneral en xefe da 8ª Rexión Militar, Carlos Bosch Bosch; dándose inmediatamente notificación a Burgos, á chamada Xunta de Defensa Nacional,  que nese momento era o máximo órgano de Poder das Forzas Rebeldes, e quen decidía sobre a vida e a norte Cumpridos eses trámites burocráticos , ao día seguinte, 5 de agosto, o comandante da praza  de Vigo Felipe Sánchez pode xa dispor as ordes precisas para  que a execución poida levarse a cabo ás  cinco da madrugada do día seguinte.

As dúas da madrugada do día 6 de agosto  preséntanse na cela onde está agardando Manuel  del Río, o Xuíz Eventual da praza Benito Otero Brage e o secretario xudicial militar, Luis Fernández;  acompañados do seu abogado defensor; dun delegado do colexio nacional da Coruña e do reitor dos país salesianos. Esta ámpla comitiva ten a misión de informarlle ao reo que a súa execución é inminente, e de que ten tres horas para prepararse  para un bo morrer; debendo, iso si,  antes de nada asinar a recepción oficial da funesta orde.    
Ás cinco da madrugada, cando aínda era escuro sobre a cidade que se alza aos seus pes, o piquete de execución, composto por soldados do “Rexemento de Mérida”, está xa disposto fronte aos muros do Castelo do Castro para levar a cabo a execución; só falta que sexa traído o reo, convidado imprescindible para este tipo de celebracións. […] Manuel del Río morreu só; sendo asi  o primeiro executado, tras a celebración dun consello de guerra sumarísimo, en toda a bisbarra viguesa.
Xunto ao corpo ametrallado do tranviario achegaráse o médico do Batallón Ildefonso Villabona del Rivero, que será quen ditamine a norte do reo, e quen autorice a súa entrega no depósito do cemiterio de Pereiró, onde o seu encargado, Zoilo Rial Iglesias, debería facerse cargo do mesmo ata o día seguinte; comprometendose, ademais, a que ninguén  poida dispor do cadáver  sen unha autorización precisa da autoridade militar.
Ao día seguinte, 7 de agosto, ás 8.30 da mañá, hora escollida especialmente polo intempestiva, unha pequena comitiva, composta pola familia máis próxima do defunto, acompañará a Caixa onde levan o cadáver á fosa nº 175 da zona denominada “15”  do camposanto vigués;, procedendo alí a un rápido, cáseque  clandestino, enterramento.          
Extractado do libro “CEN PERSONAXES EN TORNO A UNHA GUERRA”.
Autor: Xoán Carlos Abad Gallego             Vigo 16 novembro 2012
Texto da placa do MARCO, Lugar de Memoria
En lembranza de todas as persoas que neste edificio entre os anos 1936 e 1977 foron encarceladas, torturadas, xulgadas e condenadas polo franquismo por defender a democrácia e a liberdade
Pola memoria Verdade, Xustiza e Reparación
O POVO NON ESQUECE

sexta-feira, 16 de novembro de 2012

Unha campaña reclama a derriba da Cruz do Castro

 
Traducción Estación Atlántica
 
A Asociación Viguesa pola Memoria Histórica do 36 decidiu emprender outra campaña para tratar de que o alcalde elimine a Cruz do Castro.
Atlantico.net -16-11-2012
Considera esta entidade que se trata dun símbolo do franquismo e como tal debe desaparecer do parque e no seu caso ser trasladada a outro punto da cidade. As protestas continuarán. No entanto, o Concello ata o momento mantén que fai anos que deixou de estar vinculada co bando vencedor da Guerra Civil, aínda que este foi o seu propósito inicial, polo que non entraría dentro da lei de Memoria Histórica, que si afectou a numerosas inscricións en igrexas de todo o municipio, a maioría das cales foron eliminadas tras un acordo co Obispado de Tui-Vigo. En 2007 constituír unha comisión para estudar que facer coa cruz, pero non se tomou ningunha decisión. Mentres, grupos da esquerda reivindican máis repetida a derriba inmediata e que o alcalde da cidade, Abel Caballero, lidere esta iniciativa amparado pola Lei da Memoria Histórica, pois 'non existen razóns' para 'demorar máis' esta demanda.

terça-feira, 13 de novembro de 2012

Manifestación en Vigo contra os Pactos da Moncloa, 1977

 

Manifestación en Vigo contra os Pactos da Moncloa, 1977

Nas trincheiras psiquiátricas

Mural con documentos que conservaron los médicos del centro.
Foto del blog "Diario de un médico de guardia" de David Simón

Traducción Estación Atlántica
Un documental sobre un manicomio en Santiago, que revolucionou o trato aos enfermos durante o franquismo, triunfa no reputado festival de Copenhague

Público - Álex Vicente - Copenhague- 11 NOV 2012
Dous anos de investigación sobre un tema espiñento, unha escasa subvención pública de 16.000 euros espremida ao máximo e con pouca experiencia na sétima arte máis aló da coordinación dun pequeno cineclub en Santiago de Compostela. Así rodaron a súa primeira película os directores galegos Pablo Cayuela e Xan Gómez, debutantes de 28 e 30 anos, o documental Fóra, sobre a vida nun hospital psiquiátrico galego durante os últimos días do franquismo. Os poucos que, ata agora, oíran falar da película seguramente compartían apelidos cos seus impulsores. Desde esta semana, serán algúns máis: o Festival Internacional de Documental de Copenhague (CPH:DOX), convertido en referencia ineludible no circuíto europeo, acábaa de proxectar entre aplausos no marco da súa exquisita programación.

"Estás para que che metan en Conxo", escóitase dicir ás veces en Galicia aos propietarios dunha saúde mental tirando a fráxil. A expresión refírese ao barrio compostelán onde se situou o primeiro manicomio galego, inaugurado en 1885 nos contornos do mosteiro local. Case un século despois, a mediados dos anos setenta, penetrouse nunha profunda etapa de reforma do tratamento psiquiátrico ao paciente, conducida por un grupo de médicos asturianos pouco partidarios da camisa de forza e o cóctel de químicos como metodoloxía obrigatoria. Aplicaron unha política activa para promover as altas e mellorar a súa alimentación. Experimentaron cunha convivencia mixta entre homes e mulleres. E ata permitiron que os enfermos expresásense a través da arte e a música, como revelan as imaxes reproducidas no documental, onde os internos aparecen bailando muñeiras coma se fosen himnos punk.
Ata que o réxime, moribundo pero aínda implacable, descubriu o barullo e decidiu despedir en bloque aos seus responsables. "O curioso é que a reforma fose promovida polas autoridades franquistas para practicar un lavado de face do centro, que carrexaba moi mala fama polo xeito en que trataban aos seus pacientes. Pero se lles acabou escapando das mans", explica Cayuela. A pesar da purga, a reforma de Conxo sentaría as bases da renovación da psiquiatría en España. Non é casualidade que algúns dos médicos do centro asinasen o capítulo relativo ao tratamento psiquiátrico da Lei de Sanidade de 1986, que estableceu un cambio definitivo nos seus usos e costumes.

"Fóra" non é un simple documental de bustos parlantes. Retroaliméntase dunha extensa variedade de fontes "de recortes de diario a películas en oito milímetros, pasando polos testemuños de antigos médicos e traballadores do centro, así como do diario persoal dun dos internos, digno dos escritos dun poeta beat" que configuran unha narración suxestiva e fragmentada, na que transparenta a vontade de reflexionar sobre a memoria histórica. "Se nos interesou ese lugar, supostamente incomunicado da súa contorna, é porque o seu contexto acabou penetrando nel. No resto da sociedade percibíase a mesma vontade de cambio", di Cayuela. "Conxo demostra que non existe ningún espazo alleo ás transformacións sociais, aos procesos históricos e á loita de clases", secúndalle Gómez.

Vítimas do desamparo institucional, os directores decidiron mandar a cinta a Copenhague, conscientes do prestixio adquirido polo certame nos seus dez anos de existencia. "Interesounos enseguida pola súa procura formal, a súa intelixencia e a súa madurez, impropia dun par de debutantes", explica o programador do festival, Niklas Engstrøm. A cita pecha hoxe a súa décima edición en pleno crecemento e cun descubrimento maiúsculo: The Act of Killing, gañadora do premio principal desta edición, na que antigos asasinos de comunistas a conta do goberno indonesio deciden rodar unha película para recrear os seus crimes, cunha falta de rubor arrepiante.

"Existe unha mirada paternalista respecto ao espectador, que se decidan os seus gustos por el. ¿Quen decidiu que unha película como a nosa non pode atopar o seu público"?, explica Gómez sobre a súa estrea no exilio danés. Outro cineasta galego con proxección internacional, Oliver Laxe, tamén acudiu a Copenhague para buscar financiamento para "Las mimosas", a súa segunda longametraxe tras "Todos vós sodes capitáns", que gañou o premio da crítica en Cannes. Dous anos máis tarde, atópase en punto morto. "Non hai que caer no queixume. Pero pensaba que todo ía ser máis fácil, que as institucións serían máis lúcidas. O problema non é de talento, senón de olfacto", opina Laxe, de 30 anos. "Están conseguindo pór en perigo a substitución". A intres, diríase que a cordura abunda máis en Conxo que noutros lugares.

A Mesa pola Normalización Lingüística felicita a Lugo por eliminar do rueiro as figuras da ditadura

 
 
07/11/2012 - Axencias / Galiciaé LV
A Mesa pola Normalización Lingüística, nunha reunión da súa asemblea ordinaria en Lugo, tomou a decisión de felicitar publicamente ao Concello da capital lucense pola decisión de eliminar do rueiro da cidade a referencia a figuras "representativas da ditadura" franquista.
 
En concreto, este colectivo fai referencia á "iniciativa anunciada" en pleno polo tenente de alcalde, o nacionalista Antón Bao, quen informou de que o Concello de Lugo retirará o nome de figuras vinculadas o réxime franquista en oito rúas da cidade, en cumprimento da Lei de Memoria Histórica.
Nun comunicado, A Mesa subliña que se trata dunha "decisión valente" e "coherente cos desexos da poboación lucense", que "maioritariamente avala que se dignifiquen os valores democráticos e a memoria das vítimas da persecución franquista", para "restaurar a convivencia e o consenso democrático".
Na mesma liña, indica que "os pequenos inconvenientes que poidan supor eses cambios son insignificantes comparados co exercicio da dignidade que supón culminar un proceso de restauración democrática pendente desde hai décadas".
Así mesmo, A Mesa aproveita para recordar a súa proposta, formulada conxuntamente coa Asociación Cultura do País, para que a actual Avenida de Ramón Ferreiro leve o nome do poeta monfortino Lois Pereiro, homenaxeado o pasado ano no Día das Letras Galegas

quinta-feira, 8 de novembro de 2012

Charla do guerrilleiro "Quico" en Marín

 
Martes 13 de novembro ás 20 horas no salón de actos da Biblioteca Pública "Vidal Pazos" de Marín

Nota de Prensa
A Asociación para a Recuperación da Memoria Histórica de Marín convídavos á charla de Francisco Martínez-López, "Quico", guerrilleiro nos infernos da posguerra española e loitador sempre pola recuperación da memoria "esquecida".

Quico naceu no ano 1925 en Cabañas Raras, preto de Ponferrada, no seo dunha familia campesiña, e desde os 17 anos colabora coa oposición antifranquista. Posteriormente súmase aos grupos guerrilleiros que se enfrontaron coas armas á ditadura.

Na clandestinidade armada desde 1947, foi membro da mítica guerrilla de Manuel Girón, que mantivo entre Galicia e León unha inxente actividade de combate e propaganda até o ano 1951 no que, nunha evasión chea de perigos, consegue penetrar en Francia, país onde se exilia.
No prólogo do libro de Carlos G. Reigosa "A agonía do león. Esperanza e traxedia dos escapados", Manu Legineche nos di:
"Dúas escolas de pensamento: os que aseguran que é mellor esquecelo todo, partidarios de cancelar a historia dun golpe, que isto é o sentimentalismo retórico para compensar o pensamento único, e os que, pola contra, esixen a memoria, luz e taquígrafos, convocan á Historia, piden por unha vez que a escriban tamén os vencidos".
 
Creemos que é de xustiza a segunda opción para romper o dobre muro do silencio e do esquecemento.

Para elo esta charla, que terá lugar o martes 13 de novembro ás 20 horas no salón de actos da Biblioteca Pública "Vidal Pazos" de Marín e que ten como intención a recuperación da memoria histórica e o recordo de todos aqueles loitadores pola liberdade que perderon a súa vida loitando contra o fascismo, tanto nas montañas coma nos cárceres.

Unha auténtica oportunidade para que a xente nova, os nosos estudantes universitarios, de bacharelato, de secundaria, etc... e os que non somos tan novos saboreemos a compaña dun bo e xeneroso.

Actos de memoria no MARCO en Vigo

 
Lugar: Museo “MARCO” (antiga cárcere, xulgado e cuartel) rúa Príncipe nº 54 Vigo
VENRES DÍA 9, ÁS 19 HORAS
-Mesa redonda no Auditorio
-Carlos Nuñez, Fernando M. Randulfe e Xoán Carlos Abad Galego
-Roteiro polas instalacións do que foi xulgado, cárcere e cuartel militar
VENRES  DÍA 16,  ÁS 20 HORAS*
-Concentración no exterior
 
-Manifesto
 -Música: Hímno de Riego
 -Discurso: Mónica González. Letura da Causa do seu bisabó, Manuel del Río Primeira vítima condenado en xuizo sumario, asesinado o 6 de agosto do 36 e soterrado en Pereiró
 
-Agradecementos
 
-Ofrenda floral
 -Hímno Galego e fin do acto

*NOTA: O ACTO DO VENRES DÍA 16, CAMBIA A HORA DAS 19H. PREVISTO PASASE ÁS 20H. POR SUXERENCIA  GUBERNATIVA.

A Fonsagrada clama pola liberdade no 75 aniversario do batallón Galicia

Elaboración do "milladoiro" en homenaxe aos milicianos
fusilados na Fonsagrada. M. Fernández
 
 
28/10/2012 - Froilán Varela / El Progreso (A Fonsagrada)
«Nacerá nuestro hijo con el puño cerrado envuelto en un clamor de victorias y guitarras». Estes versos de Miguel Hernández, do seu poema ‘Canción do esposo soldado', en boca Beba Machicado, bisneta dun dos 13 milicianos republicanos asasinados por falanxistas no Acevo, serviu para homenaxear na Fonsagrada aos homes do comandante Moreno, do batallón Galicia, no 75 aniversario da súa morte.
 
O acto estivo organizado pola Asociación para la Recuperación de la Memoria Histórica (ARMH), en colaboración cos veciños fonsagradinos e do Concello, e reuniu no Alto do Acevo a unhas 200 persoas procedentes de distintos puntos de Galicia, España, Xapón, Estados Unidos e Arxentina. O 30 de outubro de 1937 os 13 soldados da República, todos galegos salvo un asturiano, foron asasinados no Acevo cando fuxían cara a Asturias. Durante décadas ninguén puido choralos nunha fosa anónima. Os seus familiares non coñeceron o seu paradoiro ata a exhumación feita pola ARMH en 2006, que logrou identificar a sete dos represaliados.

A asociación pola memoria histórica do 36 recorda o pasado do "MARCO"

 
Traducción Estación Atlántica
Os actos recordarán aos represaliados que foron xulgados e encarcerados na antiga prisión
 
Faro de Vigo - EUROPA PRESS 7/11/12 -
A Asociación Viguesa pola Memoria Histórica do 36 organizou dous actos para os días 9 e 16 de novembro co obxectivo de recordar a acódelas represaliadas durante o franquismo. Para os actos deste ano elixiuse o edificio do actual Museo de Arte Contemporánea (Marco), para dar a coñecer aos cidadáns o papel que este inmoble tivo como xulgado, cárcere e cuartel durante esa época.

O portavoz da asociación, Telmo Comesaña, explicou que o vindeiro sábado, 9 de novembro, celebrarase ás 19.00 horas unha mesa redonda no Auditorio do Marco na que intervirá Carlos Núñez, quen estivo preso alí, o avogado Fernando M. Randulfe e o historiador vigués Xoán Carlos Abad Galego. Tras isto, realizarase unha ruta polo interior do recinto, que será explicado por persoas que estiveron alí durante a ditadura de Franco.

Posteriormente, o día 16 os actos pasarán aos exteriores do museo, onde, tamén ás 19.00 horas, haberá unha concentración, colocarase unha "placa provisional" e a biznieta de Manuel do Río, o primeiro condenado nun xuízo sumario e executado o 6 de agosto de 1936, lerá un extracto da causa do seu bisavó. Tamén se realizará a tradicional ofrenda floral aos represaliados.

Comesaña explicou que este ano se colocará unha "placa provisional" no Marco porque o alcalde, Abel Caballero, non contestou ás solicitudes que o colectivo realizou para reunirse e abordar estes actos da memoria. En todo caso, incidiu en que se instalará unha estrutura de forma temporal, á espera de poder situar a definitiva.

Tensións co concello

Sobre as relacións co Concello, o portavoz da Asociación Viguesa pola Memoria Histórica recordou que a ausencia de respostas ás peticións de reunión xa se deu en anteriores ocasións e, ademais, denunciou un "intento de suprimir" a este colectivo fai dous anos, cando lles foi proposto desde o goberno local realizar unha asociación conxuntamente cos sindicatos UGT e CC.OO.

"Aos nosos anos, que nos digan cousas así unhas persoas que poden ser os nosos fillos", lamentou o portavoz do colectivo, quen cualificou esta proposta como "o abrazo do oso". Así mesmo, denunciou que o rexedor dispénsalles un trato como "se non existise" a asociación.

Por outra banda, en canto á denuncia presentada ante os xulgados pedindo que se retire a Cruz do Castro en cumprimento da Lei de Memoria Histórica, Telmo Comesaña explicou que o xuíz requiriu información respecto diso e que agora a asociación atópase á espera de que este tome unha decisión. De igual modo, recordou que a súa solicitude está avalada por "máis de 4.000 firmas de cidadáns" que foron entregadas no Concello.

Manuel do Río e o Marco

Telmo Comesaña destacou, como novidade dos actos da memoria deste ano, o feito de que se realizarán en dúas xornadas distintas e que, ademais, darase lugar á lectura dunha causa dun represaliado.

Sobre a persoa elixida, Manuel do Río, explicou que vivía no Casco Vello, traballaba como tranviario e había estado en Rusia en 1934. Tras ser apresado, o xuízo sumario celebrouse o 3 de agosto de 1936, uns 15 días despois de que o levantamento militar chegase a Vigo, algo que ocorreu o 20 de xullo. Na madrugada do día 6 de agosto foi executado no Castro e enterrado posteriormente en Pereiró. Segundo indicou, este xeito de actuar repetiuse con outros represaliados en diversas ocasións ao longo do réxime franquista.

Sobre o inmoble da rúa do Príncipe que actualmente alberga ao Marco, destacou que foi cárcere, xulgado e cuartel entre 1936 e 1977, aínda que puntualizou que moitas persoas que estaban alí condenadas continuaron "ata que a Lei de Amnistía liberounos".

terça-feira, 6 de novembro de 2012

O asalto ao barco do exilio

Exemplar do xornal de Bristol do verán de 1937
Imaxe cedida polo proxecto Nomes e Voces
 
Nota de Nomes e Voces: O xornal Público contactou co Proxecto 'Nomes e Voces' para interesarse polo asalto ao buque 'El as' na Costa da Morte fuxindo da Guerra Civil. Alejandro Torrús falou co investigador Andrés Domínguez Almansa sobre este feito
 
Traducción Estación Atlántica
En 1937, doce mozos galegos asaltaron o buque 'El as' na Costa da Morte para fuxir da Guerra Civil. Os 'escapados' chegaron á costa de Bristol (Inglaterra), desde onde foron repatriados á España republicana. A causa militar que abriu o réxime de Franco non puido condenar a ninguén porque ningún veciño delatounos.
 
Público - Alejandro Torrús - Madrid- 04/11/2012
25 de xullo de 1936. O golpe de estado militar contra o lexítimo Goberno da República triunfara sen apenas resistencia en Galicia. A Garda Civil e a Falanxe van ocupando as comarcas e concellos da Galicia rural. A eliminación do adversario político é rápida e selectiva. A Guerra Civil parece cuestión de días. O 25 de xullo, apenas unha semana máis tarde da sublevación miliar, a ocupación chega ata o Concello de Carnota, un pequeno concello coruñes formado por varias pequenas aldeas no suroeste da provincia. Decenas de dirixentes políticos, sindicalistas abandonan as súas casas e refúxianse nos montes de Pindo xunto a mozos que, simplemente, queren fuxir da guerra.

Entre eles atópase o Catelo, un mozo de esquerdas orixinario de Quilmas (A Coruña), que pronto se converte no líder dos “foucellas” dos montes de Pindo, nome que reciben os republicanos escondidos nas montañas de Galicia. “Por entón críase que o conflito sería breve. Os que se marcharon ás montañas pretendían quitarse do medio durante os días que durase o conflito para despois regresar á súa vida cotiá”, explica a Público Luís Lamela, autor do libro “Escapado”, que recorda a vida dos fuxidos no monte Pindo en 1936.

Con todo, a Guerra, contra o prognóstico dos locais, alargábase e o fin non se vía cerca. “O día a día era terrible. Os "foucellas" baixaban ás súas casas, pero podían ser sorprendidos en calquera momento. Un salvador con nome de rapaz ocupábase de avisar cando viñan as milicias cun Omesomonte!! (Homes ao monte)”, rememora Uvaldo Cerqueiro, autor do diario dixital da Costa da Morte, Que pasa na Costa . Outra táctica que utilizaban os familiares dos fuxidos para comunicarse con iso foi o da bandeira branca, neste caso, o sinal de perigo.

 
Desde os montes de Pindo era posible divisar a gran nave conserveira de Carnota. Cando chegaban os falanxistas ao pobo en procura dos fuxidos, as mulleres izaban unha especie de saba branca para avisar aos fuxidos de que non podían baixar ao pobo. “As familias escondían a comida en lugares determinados, pero cada día era máis complicado. Había que actuar”, prosegue Cerqueiro.

Un asalto planeado
O plan de fuxida definitiva do Catelo e os seus homes tardou un ano en chegar. Cada noite, desde o alto dos montes de Pindo, os mozos divisaban nas Illas Lobeiras, un arquipélago situado fronte á costa de Carnota, dous buques que faenaban na zona. A fuxida pasaba polo mar.


No verán de 1937, o grupo de 12 homes liderado por Catelo, descendeu ata o porto de O Pindo, que se atopaba sen vixilancia esa noite, e colleron dúas pequenas barcas coas que achegarse aos buques faeneros. “negociaran co vixiante do porto para que este marchásese a Santiago coa desculpa dun familia enfermo para que ninguén denunciase a falta das lanchas”, explica Luís Lamela.

Coa axuda das dúas barcas, os doce mozos asaltaron a punta de pistola o buque faenero 'El As' e mandaron a toda a tripulación ao segundo buque, ao que quitaron toda o gasoil para que non puidesen dar a voz de alarma. “Foron roubando o combustible que podían para facer a travesía. Saíron a mar aberto e puxeron rumbo a Inglaterra”, apunta Lamela.

Días máis tarde, sen combustible, co puño no alto e cantando a Internacional os doce mozos chegaron ao porto de Bristol (Inglaterra). Pero non foi o final da súa viaxe. O destino tíñalles reservada unha sorpresa. Inglaterra acolléndose ao pacto de Non Intervención deulles dúas opcións: Volver á España sublevada ou, pola contra, regresar á España republicana. Os doce mozos, que fuxiran de Galicia para non combater na guerra, foron repatriados ao bando republicano onde combateron fronte ao exército sublevado de Franco.
Eles querían fuxir da guerra e quedar en Inglaterra. Pensaban que o golpe de estado sería unha 'Sanjurjada' pero o destino xogoulles unha mala pasada. Sábese que un deles terminou nun campo de concentración francés desde onde puido embarcar no Winnipeg e exiliarse en Chile. Outro morreu no campo de concentración nazi de Mauthausen. E do resto foise perdendo a pista”, resume Lamela.

Con todo, Catelo conseguiu retornar ao seu Galicia natal tempo despois tras unha longa estancia no cárcere. Augusto Castro, o seu fillo, relata a Público que na súa casa case nunca se falou da fuxida do seu pai. El morreu cando Augusto tiña soamente un ano e medio. A súa nai relatáballe a historia pero sempre “con moitos parches”. “O único que sei do meu pai é que tratou de fuxir a Inglaterra en barco e que as autoridades inglesas o deportaron a España a través de Francia. Despois, tras estar no cárcere volveu e cando eu era un recentemente nado el morreu dunha pulmonía”, conta Castro.

Unha causa militar e un pobo unido
A fuxida dos doce mozos non pasou desapercibida para as autoridades militares do réxime de Franco. Iniciouse unha causa militar para depurar responsabilidades pola fuxida e secuestro do buque. “Na causa militar, as autoridades tratan de investigar quen do pobo axudounos porque non podían facelo sos. Estaban convencidos diso”, asegura a Público Andrés Domínguez Almansa é Doutor en Historia Contemporánea da Universidade de Santiago de Compostela.

Con todo, a causa quedou en nada. Os investigados aseguraron non saber nada dos fuxidos na montaña e as autoridades tiveron que dar o seu brazo a torcer ante a imposibilidade de condenar a un pobo enteiro. “Non poden tirotear a todo o pobo. As autoridades están convencidas de que o pobo os axuda. E é así. É o pobo enteiro quen parece actuar. Hai que ter en conta que a todos únenos lazos familiares e de veciñanza. Por encima da traxedia que viviron os escapados, esta é unha historia de solidariedade dun pobo cos seus veciños”, sentenza Dominguez.

Homenaxe Vítimas do Franquismo en Teo (A Ramallosa)


 
O próximo sábado 10 de Novembro no Auditorio de Teo (A Ramallosa), celebrarase a “Homenaxe Vítimas do Franquismo” que dende a Asociación Irmáns Liste Forján estamos a organizar.
 
Trátase dunha xornada de convivencia na que contaremos coa presenza de diferentes artistas e especialistas na materia, así como de loitadores antifranquistas e familiares dos represaliados. Terá lugar ademais a presentación da exposición “Retratos da Memoria” de Alfonso Martínez.
 
Participarán nesta xornada:
- Familiares de Manuel Ponte Pedreira
- Familiares de Fernando Barcia Veiras (Presidente do Comité Executivo de Defensa da República en Santiago)
- Familiares de Enrique Ares Díaz (Militar e militante da CNT)
- Familiares de Manuel Otero Patiño (Militante do PCE e do SRI)
- Familia de Constante Liste Forján (Tenente Alcalde de Teo)
- Camilo de Dios (Guerrilleiro)
- Familiares de Ramiro Paz Carbajal (Socialista)
- Heriberto Rodriguez Bermejo (Prisioneiro na Illa de San Simón)
- Alfonso Puente Nodar (Prisioneiro na Illa de San Simón)
- Esther Fernández (Evanxelista)
- Familiares de Manuel Puente Porto
- Familiares de José e Remegio Rodal García (militares leais a República)
- Familiares de Bernardo Mato Castro.
- Uxenu Álvarez (Neno da guerra)
- Familiares de Estanislao Pérez Artime
- Genaro Fernández Ares (Militante da UJCE e da JSU e represaliado)
- Olimpia Barcia (Represaliada)
- Familiares Alexandre Bóveda (galeguista asasinado)
- E máis por confirmar….
Contamos tamén con postos informativos de diversas asociacións e disfrutaremos dun xantar popular onde terán lugar diversas intervencións. (Prégase confirmación, para que os cociñeiros poidan prever as súas necesidades)
 
Se pertencedes a algunha asociación, colectivo social, político, sindical, etc e queredes participar non dubidedes en poñervos en contacto con nós. O prazo para solicitar un espazo remata o vindeiro día 5 de novembro.
 
Existen uns bonos-axuda compostos por reproduccións duns cadros feitos para a ocasión. O prezo dos bonos-axuda é de 50€ e de 100€. Se estás interesado en colaborar con nós manda un correo a asoc.listeforjan@gmail.com
 
11:30 MESA DEBATE ASOCIACIÓNS DA MEMORIA.
Descanso
 
13:00 “INSTRUMENTOS DE REPRESIÓN”
- Antonio López Rodríguez (Historiador)
- Alfredo González Ruibal
- Xurxo Ayan (Arqueólogos CSIC)
- Víctor Santidrián (Historiador)
 
14:00 XANTAR POPULAR
 
16:30 PRESENTACIÓN
 
17:00 “DO LOCAL AO CONCEPTUAL”
- Santiago Vega Sombría (Historiador)
- Luis Lamela García (Historiador)
 
17:30 ACTUACIÓN MUSICAL
Descanso
 
18:00 “MEMORIA DO 36” (Farruco Bernal López e Pilocha) (Fragmento)
 
18:15 “PEGADAS DA REPRESIÓN”
- Mirta Nuñez Díaz-Balart (Historiadora)
- Anna Miñarro (Psicoanalista)
 
19:00 A QUENLLA
 
19: 30 “AS VÍTIMAS DO FRANQUISMO HOXE”
 
- Ramón Sáez Valcárcel (Maxistrado Audiencia Nacional)
- Pablo Cés (Documentalista, Silenciadas)
 
20:00 ENTREGA DE AGASALLOS E PECHE
 
CONCERTO: SOM DO GALPOM!
 
COLABORAN: SON DIRECTO, Librería Lila de Lilith, Hotel Congreso.