O Alcalde socialisto de Vigo é condenado pola xusticia a derrubala de urxencia pero segue negándose

segunda-feira, 29 de junho de 2015

O Concello de Lalín terá unha placa en homenaxe ás vítimas do franquismo

Traducción Estación Atlántica  

El Correo Gallego Pontevedra E.P. | 27.06.2015    
O Goberno municipal de Lalín (Pontevedra) colocará no Consistorio a réplica dunha placa na que se homenaxea aos asasinados pola represión franquista na comarca do Deza. Tratase dá reprodución dunha lámina orixinal que foi instalada nos locais dá Federación de Sociedades Galegas de Bos Aires o 14 de abril de 1954.

A placa de bronce, coa alegoría dá República fíxoa a 'Sociedade Unión do Partido de Lalín' e nela aparecen gravados os nomes dás 52 persoas dá comarca vítimas do franquismo, explicou ou Concello.

Na réplica, que permaneceu durante os últimos anos na sede dá Asociación Manuel Ferreiro, pódense ler as palabras de recoñecemento aos mortos "en defensa dá liberdade dá República española e dos dereitos humanos" ou "asasinados por pensar e desexar para todos un mundo mellor".

Ante polo momento a que se colocará será unha réplica, o Goberno municipal de Lalín prevé iniciar os trámites, en colaboración co resto de municipios dá comarca, para negociar a traída de placa orixinal.

Finou Xosé Luís Bóveda, fillo de Alexandre Bóveda e mentor da súa fundación

 
A Voz Ourense 28/6/15
Na madrugada de onte morría Xosé Luís Bóveda Álvarez, fillo de Alexandre Bóveda e promotor da fundación que leva o nome e mantén vivo o legado do galeguista ourensán fusilado na Caeira (Poio) en 1936. Nacera en 1934 en Pontevedra, na cidade na que estaba radica naquel tempo a familia, e traballou en Caixa Ourense, ademais de colaborar en varios xornais e publicacións.
 
Dende hai anos estaba centrado nas actividades da Fundación Alexandre Bóveda, da que era vicepresidente, e na reivindicación da figura do seu pai.
 
O enterro de Xosé Luís Bóveda Álvarez será esta tarde, a partires das 18.00 horas, no cemiterio de San Francisco.

A Xunta de Fraga financiou un libro que negaba o Holocausto

Edición do libro 'La mentira histórica desvelada' de Juan Luís Beceiro
"editada en colaboración coa Xunta"
Traducción Estación Atlántica
  • O falecido presidente galego elogió no epílogo o ensaio de Juan Luís Beceiro, que falaba das "lendas negras" dos genocidios do nazismo e dos colonizadores de América
  • O Goberno presidido polo fundador do PP comprou 300 exemplares do libro, que se distribuíron en bibliotecas públicas
  • "Aos alemáns tocoulles padecer unha lenda tan negra, case, como a que aínda padecemos os españois: o asasinato de seis millóns de xudeus nos campos de concentración", di o autor
El Diario.es - Irene Castro / Javier Biosca Azcoiti  25/06/2015 -
O Holocausto? "Unha lenda negra". É unha das teses do libro La mentira histórica desvelada (Ejearte, 1994) do historiador Juan Luís Beceiro que foi financiado pola Xunta de Galicia que naquel momento presidía Manuel Fraga. Ademais de comprar 300 exemplares para distribuír nas bibliotecas públicas da comunidade, o fundador do PP elogió no epílogo o libro de Beceiro, que negaba o Holocausto xudeu e minimizaba as matanzas da poboación indígena perpetradas polos conquistadores españois en América.
 
Nunha edición da obra, que aínda pode atoparse en bibliotecas públicas de Galicia, como no repositorio da Universidade da Coruña, asegurábase que fora "editada en 1994 en colaboración coa Xunta de Galicia". Ademais, o Goberno de Fraga adquiriu 300 exemplares do libro para distribuílo nas librerías públicas, tal e como publicou O País no ano 2000.
 
Nun dos capítulos do ensaio, Beceiro trataba o tema do genocidio cometido por Adolf Hitler durante o nazismo e poñía en cuestión o Holocausto: "Aos alemáns tocoulles padecer unha lenda tan negra, case, como a que aínda padecemos os españois: o asasinato de seis millóns de xudeus nos campos de concentración". Na súa opinión, o Holocausto fora un arma propagandística.
 
"Entramos aquí a tratar dun tema espiñento onde a propaganda xogou un papel absoluto. É fácil enganar ás masas, pero o que non é correcto é que ao longo dos anos sígase insistindo no engano. E así, aos alemáns tocoulles padecer unha lenda tan negra, case, como a que aínda padecemos os españois: O asasinato de seis millóns de xudeus nos campos de concentración (de exterminio, afaise a dicir) na Europa central.

Quixésemos tocar este tema coa máxima discreción e objetividad: A comparación entre as dúas lendas así o aconsella, e quen sabe si, terminando cunha, puidese con facilidade acceder a terminar coa outra. Non importa a multitude de libros que se escribiron sobre o tema, con maiores ou menores aclaraciones sobre o caso. Nós, cuns poucos feitos testimoniales, esperamos aclaralo definitivamente pola nosa banda. Non se trata de posuír unha varita máxica senón de chegar á razón de persoas que poidan deterse a pensar só uns minutos.
 
Desde logo, queremos facer unha declaración saída en grao sumo íntimo do patriotismo nacional (aplicable aos demais), porque é unha antinomia que se produce ao mesmo tempo. Comprendémolo por unha banda e rexeitámolo por outro: Comprendemos a enorme debilidade política dos sucesivos gobernos da antiga República Federal de Alemania, que entregou ao Estado de Israel enormes cantidades de diñeiro como compensación pola morte de ... millóns de xudeus en campos de concentración alemáns durante a 2ª Guerra Mundial. Non comprendemos o por que desas inmensas donaciones cando é máis que probable que os germanos coñezan con certeza que non houbo tales millóns de asasinatos. Segundo informacións de prensa do ano 1969, "o goberno de Bonn había desembolsado, a título de indemnización, a fabulosa suma de seis mil millóns de libras esterlinas, tanto e principalmente a favor do Estado de Israel (que nin sequera existía durante a Segunda Guerra Mundial), como de peticionantes xudeus individuais".
 
O autor, fillo dun xeneral do Exército franquista, cuestionaba a cifra de asasinados polo nazismo para o que parafraseaba a outras publicacións para soster que non había tanta poboación xudía.
 
Entresacamos que a cifra de seis millóns de xudeus exterminados resultou das declaracións do Dr. Wilhelm Hoettl, en Nuremberg, aínda que debe destacarse o feito de non haberse atopado documento algún, que se saiba públicamente, que probe que os alemáns tiveron a intención de realizar tal genocidio nin que se executou plan algún referente a este exterminio. Ademais, nos arquivos alemáns, tan propensos a non omitir detalle algún, non parece haberse atopado ningunha orde de exterminar aos xudeus porque, si así fóra, xa se preocuparon de facela coñecer ao mundo enteiro, como é lóxico.
 
Tamén cita publicacións que ofrecen outras cifras de mortos moi diferentes ás coñecidas e que, ademais, dubidan do uso de cámaras de gas: "Quen coñeza por pouco que sexa o que foi a vida dos campos de concentración, non terá necesidade das cámaras de gas para explicalo: en Buchenwald non as había, e o 25% dos individuos que foron deportados alí non regresou".
 
Beceiro chega a utilizar a ironía ao cuestionar os datos oficiais, que ata publicou a enciclopedia Larousse. "O caso máis coñecido de genocidio durante o s. XX foi o do réxime nazi en Alemania -relata o manual-. En virtude dunha pretendida superioridade dunha raza 'raza nórdica', procedeuse á exterminación sistemática das 'razas inferiores'. Así seis millóns de xudeus e moitos miles de xitanos aniquilados nos ghettos e nos campos de concentración?. "¡Menos mal que non nos incluíron a nós!", búrlase o escritor.
 
A hemeroteca non recolle un especial enfado nas filas do PP por patrocinar un libro negacionista. A diferenza da indignación que nestas semanas mostraron polos tuits do concelleiro madrileño Guillermo Zapata. Un funcionario da Xunta denunciou a Beceiro e ao presidente galego por un suposto delito de negación do Holocausto a raíz do contido do ensaio, pero ata onde puido saber eldiario.es a demanda non tivo percorrido. Fraga limitouse a responder ao País que non compartía as afirmacións expresadas por Beceiro sobre o Holocausto, pero insistiu en que polo seu contido en xeral era "boa".
 
O obxectivo fundamental do ensaio de Beceiro era abordar a "lenda negra" que pesaba, ao seu xuízo, sobre os españois pola colonización de América. "Separadamente da crueldade para cos indios americanos, outra das fábulas que forman parte da lenda tradúcese nesa avidez que os españois do século XVI sentían polo ouro. ¡Pois non é así! Todo o mundo en Europa, polo menos, sentía non avidez senón necesidade de ouro", reflexionaba o historiador.
 
"Nós en España, e creo expresar o sentir xeral do pobo español, non gardamos rancor algún polos saqueos, expoliaciones e matanzas que Roma realizou no noso país; é un produto da historia. E parece tamén ser certo que en América non realizamos os saqueos, expoliaciones e matanzas que algúns nos imputan", continuaba Beceiro, avogado e funcionario do Estado, que lamentaba que se considere "un punto negro" na historia a "civilización de América".
 
Con esa parte do texto si estaba de acordo Fraga, que se encargou de redactar un epílogo de cinco párrafos para o autor. Nesa pequena conclusión para lamentar que non se realizou unha "reflexión colectiva" sobre a "gran experiencia histórica de colonización e transculturación que os españois fixeron no Novo Mundo". "Non se aproveitou o 500º aniversario e a Exposición de Sevilla para facer unha gran reflexión colectiva sobre todo iso -criticaba o presidente galego-. Hai que agradecer e felicitar aos que si están disposto a facer a súa propia reflexión, como o autor deste libro".
 
Epílogo de Manuel Fraga do libro 'La mentira histórica desvelada'
 

O alcalde de Baralla, denunciado ante a Fiscalía por humillar as vítimas do franquismo

O alcalde, cos seus partidarios tras evitar a dimisión
CC BY-SA Xosé Salgado
Praza pública.gal 27/6/15
Os polémicos chíos do concelleiro de Ahora Madrid, Guillermo Zapata, provocan que teña que declarar como imputado por un presunto delito de humillación ás vítimas do terrorismo. Un chiste de humor negro de hai catro anos sobre a vítima de ETA Irene Villa levarano ao banco dos acusados. A diferente vara de medir aplicada polo PP respecto de desafortunadas declaracións foi moi criticada por movementos sociais e formacións políticas e agora aos populares vénlle de volta. A Asociación para a Recuperación da Memoria Histórica (ARMH) presentará a vindeira semana ante a Fiscalía Xeral do Estado un informe con diversas declaracións de dirixentes dese partido nas que se humillaría as vítimas do franquismo. Entre elas, as do alcalde galego de Baralla, Manuel González Capón, que asegurara que aqueles fusilados polo fascismo durante a ditadura "merecíano". 
 
No informe incluiranse tamén declaracións de Pablo Casado, actual responsable de Comunicación do PP, e as de Rafael Hernando, voceiro popular no Congreso. Un menosprezou publicamente as fosas nas que permanecen desaparecidos máis de 114.000 civís desaparecidos durante a represión franquista. O outro asegurou que as vítimas da ditadura só se acordaban de seus pais cando había subvencións. 
 
O 26 de xullo de 2013, Manuel Fernández Capón (PP) considerou, no pleno do Concello de Baralla, que as vítimas dos crimes do franquismo "merecíano" e o 22 de agosto os votos dos seus edís evitaron, no propio pleno, que tivese que abandonar o cargo. Tan só uns meses despois, o PP evitou reprobar no Parlamento o rexedor que xustificara a represión franquista.
 
O PP achegara ao debate unha emenda para substituír a reprobación específica a González Capón que impulsara o BNG para substituíla por un rexeitamento xeral a "calquera manifestación realizara por cargos públicos nas que se xustifiquen os crimes e asasinatos producidos durante o franquismo pola gravidade que supón dar amparo e xustificar a vulneración de dereitos humanos fundamentais naquela época". De ser aceptada ficaría fóra, polo tanto, a condena específica ás verbas de González Capón e a esixencia de que deixe o cargo. O BNG admitía a emenda como adición, non como substitución, pero os populares, representados por Paula Prado, non accederon no medio dun tenso debate.
 
Agora a denuncia da ARMH intenta que tanto o alcalde de Baralla como Casado e Hernando respondan ante a xustiza por este presunto delito de humillaciónás vítimas do fraqnuismo. A entidade tamén incluirá no informe o feito de que estas vítimas sexan obrigadas polo Estado a soster co seu pagamento de impostos a tumba do diatador Franco. 
 
Ademais, incluiranse no documento as declaracións que o ministro do Interior, Jorge Fernánez, fixo na Cadena SER e nas que asegurou que as palabras de Rafael Hernando son desafortunadas pero "non equiparables" con agresións a outras vítimas.
 
Un intre das protestas
CC BY-NC-SA BNG Lugo
 

domingo, 28 de junho de 2015

Acto homenaxe a Perfecto de Dios, Xinzo 6 de xunio 2015


Moitas gracias a todos os que viñeches ó acto e ó enterro de Perfecto de Dios, a todos os que colaboráchedes e estivéchedes todo o tempo aí, ós que mandáchedes adhesións, os que traballachedes coas fotografías, co video, na organización, ós músicos que puxeron o broche de ouro ... e a todos os que traballaron na investigación e traballo para devolver o corpo do heroico guerrilleiro Perfecto de Dios.  
 
Gracias por facer entre todo ese acto tan digno e fermoso.
 
Carmen G-Rodeja
 

sexta-feira, 26 de junho de 2015

Os franquistas que se converteron en duques

 

A CRMH pídelle ao rei Felipe VI que, tal e como fixo coa súa irmá, tamén lle retire os títulos nobiliarios concedidos polo seu pai e por Franco a destacados fascistas.


Galicia Confidencial | A Coruña | 22/06/2015
Carmen Polo, filla de Franco e duquesa de Franco; Arias-Navarro, co Ducado de Mola, o Marqués de Queipo de Llana o Marqués de San Leonardo de Yagüe, o Duque de Carrero Branco, o Marqués de Dávila, o Conde do Alcázar de Toledo, o Marqués de Varela San Fernando, o Marqués de Somosierra, o Duque de Calvo Sotelo, o Marqués de Kindelán e o Marqués de Saliquet. E así, ata quince personalidades relevantes do franquismo que foron premiados cun título nobiliar por Franco e polo ex monarca español Juan Carlos I.
 
Por iso, a Comisión pola Recuperación da Memoria Histórica da Coruña (CRMH) pediulle ao seu sucesor e fillo, Felipe VI que retire estes títulos pola súa clara vinculación co franquismo. E é que agora, din, non hai escusa tras coñecer que retirou á súa irmá o título de duquesa.
 
Deste xeito, apuntan que o monarca español pode utilizar "a mesma potestade" que a empregada para retirar á infanta Cristina "o título de Duquesa de Palma". “Eses títulos foron dados a xente que participou no levantamento contra o réxime constitucional e democrático da II República, cometeron crimes contra a humanidade ou ocuparon importantes responsabilidades políticas na ditadura".
 
A CRMH considera "unha ofensa ás vítimas da ditadura franquista" e "unha auténtica vergoña para España" e pregúntase se en Alemaña ou Italia sería posible "a existencia de distincións honoríficas aos descendentes de Hitler ou Mussolini". Censura que "algunhas persoas implicadas na represión criminal da ditadura franquista e no asasinato de miles de persoas" reciban o recoñecemento de "Grande de España".
 
En total son quince os títulos que pide retirar, en primeiro lugar o Ducado de Franco concedido polo rei Juan Carlos I á filla de Francisco Franco, Carmen Franco Polo. Outro vinculado á familia Franco é o Señorío de Meirás, que desapareceu cando morreu a viúva do ditador, Carmen Polo, pero que recuperou o seu neto Francisco Franco Martínez-Bordiú.
 
Varios destes títulos concedéronse a título póstumo e hoxe están extintos aínda que a nivel oficial os titulares son xerais do bando sublevado na Guerra Civil ou cargos políticos vinculados á ditadura, como o caso do Duque de Primo de Rivera, que ostenta o fundador da Falanxe Española, José Antonio Primo de Rivera.
 

As placas do rueiro que nunca luciron

Modelo de nova placa, co novo e o vello nome da rúa.

Os letreros comprados polo Concello en 2010 por 73.000 euros para retirar a simboloxía franquista seguen esperando a súa estreo

David Fontán | A Coruña 22.06.2015
O Concello aprobou en 2009 a eliminación da simboloxía franquista das rúas da Coruña e o Goberno local, entón en mans do PSOE, ata encargou a unha empresa as placas e banderolas que ía instalar e que non chegaron a ser estreadas

En setembro de 2009, o Executivo local, con Javier Losada á fronte durante aquel mandato, levaba ao pleno unha proposta para a eliminación da simboloxía franquista na cidade. A medida xa fora posta en práctica en moitos outros municipios, en consonancia coa lei de memoria histórica que o Goberno de Zapatero aprobara dous anos antes. A Coruña non era, xa que logo, punta de lanza neste asunto.
 
Os votos a favor de PSOE e BNG, que conformaban o Goberno municipal, levaban adiante a proposta. O PP, único grupo na oposición, mostraba a súa negativa escudándose en non ser consultado achega do tema.

Trala aprobación dos cambios, o Concello decidiu encargar a unha empresa a realización dunha serie de placas dobres que incluirían o novo nome, sobre un espazo maior, e o antigo xusto debaixo. O contrato, por valor de algo máis de 73.000 euros, chegouse a executar baixo a esixencia de que a empresa entregase o material -150 placas para inmuebles e 40 banderolas- nun prazo máximo de dous meses. Con todo, pasaron case seis anos e das placas, nin rastro. Nin sequera han ter a sorte de ver a luz do sol, excepto algún caso curioso como o dos letreros da avenida de Oza, nome elixido para substituír o de avenida de General Sanjurjo. En novembro de 2010, estas placas chegaron a lucir durante unhas horas antes de deixar paso, de novo, aos seus predecesoras "por faltar un trámite administrativo", en palabras do Goberno local de entón.

Aquela rectificación chegou ás portas das eleccións municipais de 2011. O PSOE coruñés intentaba entón evitar polémicas co fin de manter o sector máis conservador do seu electorado, á vez que buscaba salvagardar o pacto co BNG por si finalmente era necesario de novo para formar goberno. A renovación das placas "farase cando toque, non se pode precisar", afirmaban os socialistas ao final daquel mandato. Pero non se precisou e tampouco tocou. A maioría absoluta do Partido Popular, con Carlos Negreira á cabeza, botou por terra calquera reedición do pacto de goberno e, de paso, a postergada modificación do callejero, que unha legislatura despois segue igual que estaba, en punto morto.

A reforma afectaba a placas honoríficas, estatuas e ata cadros e relevos no Concello, pero tamén ao callejero da cidade. Segundo o reglamento, un é merecedor de dar nome a unha rúa polos seus feitos, para que as súas accións sexan repetidas polas xeracións futuras.

Unha comisión de expertos designada polo propio Goberno local, da que participaron historiadores e investigadores do período franquista, foi a encargada de decidir que símbolos debían ser retirados e que viales debían modificar o seu nome. 22 rúas, entre elas General Sanjurjo ou División Azul, foron escollidas pola comisión para variar a súa denominación, o que provocou que as familias de personaxes como Millán Astray ou Juan Canalejo recorresen en varias ocasións a medida, ata que finalmente o Tribunal Superior de Xustiza de Galicia avaló as decisións tomadas no pleno e desestimó, en última instancia, os recursos.

A retirada da simboloxía franquista volveu saír á palestra nos meses previos ás eleccións municipais do pasado mes de maio. A candidata do PSOE á Alcaldía, Mar Barcón, prometeu que de ser alcaldesa retomaría a media aprobada polo seu partido en 2009 e renovaría, por fin, o callejero. O BNG sempre mostrou o seu compromiso neste asunto, mentres que Marea Atlántica, formación que goberna o Concello durante este mandato, levou esta cuestión no seu programa e comprometeuse a retirar a simboloxía franquista da cidade.

terça-feira, 23 de junho de 2015

O PSOE de Ferrol critica o rexeitamento do PP a eliminar os símbolos franquistas da cidade


A deputada Paloma Rodríguez recorda o amplo consenso da Lei de Memoria Histórica
 
Ferrol, de xuño de 2015
A deputada socialista Paloma Rodríguez reprobou onte o rexeitamento do PP a unha proposición non de lei do PSOE que reclamaba a eliminación dos símbolos franquistas de Ferrol. Durante a súa intervención no Congreso recordou que a Lei de Memoria Histórica «foi acordada por entidades, asociacións e particulares ata un número de 14.000, constituíndo un gran esforzo colectivo para restaurar a dignidade e a memoria deste país».
 
A iniciativa socialista tiña por obxecto a retirada de «os símbolos de exaltación da ditadura e a guerra civil» que aínda se conservan no arsenal militar, así como o escudo inconstitucional do edificio da antiga Aduana, en Ferrol Vello, que pertence ao Ministerio de Facenda.
 
Publicidad
Rodríguez recordou que o pleno de Ferrol acordou en 2009 e remitiu a Defensa unha listaxe de elementos franquistas a eliminar.

Amigos de Johán Carballeira insta ao pleno e á Igrexa a retirar a simboloxía franquista dos templos de Bueu


Beluso. // G.N
Traducción Estación Atlántica

A asociación acaba de presentar unha moción

Faro Vigo - David García - Bueu  21.06.2015
Unha agresión contra o patrimonio arquitectónico, unha apología do fascismo e un atentado contra a integridad das familia que sufriron a represión trala Guerra Civil. Así cualifica a asociación de memoria histórica Amigos de Johán Carballeira a permanencia nos muros das igrexas de Bueu de elementos da ditadura franquista, como os nomes dos mortos polo bando nacional ou a exaltación da figura de José Antonio Primo de Rivera, fundador da Falange. A asociación acaba de presentar unha moción a través do Rexistro do Concello de Bueu na que insta ao concello a que promueva a súa retirada. Para iso propón que se dirixa tanto á Dirección Xeral de Patrimonio Cultural como á propia Igrexa.

A moción presentada por Amigos de Johán Carballeira revela que o colectivo xa se puxo en contacto coa Igrexa e cos tres párrocos do municipio no mes de abril para trasladarlles esta mesma petición. Eses escritos están fechados o 17 de abril, data que é precisamente o aniversario do fusilamiento do que fose alcalde de Bueu. A petición da asociación ampárase na coñecida Lei de Memoria Histórica (Lei 52/2007) e por iso se insta ao Concello de Bueu a que inicie accións para retirar esa simboloxía e "preservar ou noso patrimonio, que leva sendo agredido dende hai moitos anos". Esta lei obriga ás institucións, ata ás privadas como a Igrexa, a facer desaparecer de espazos públicos os elementos de exaltación da Guerra Civil.

As tres igrexas parroquiales do municipio -San Martiño de Bueu, Santa María de Beluso e Santa María de Cela- incorporan nalgún dos seus muros laterales este tipo de simboloxía. Para a Asociación Amigos de Johán Carballeira resulta "especialmente grave" o caso de Beluso, que incorpora un mural de cemento de grandes dimensións, o que agrava aínda máis a "agresión" a un monumento histórico. Por esa razón a moción solicita ao pleno da corporación que inste a Patrimonio a iniciar un expediente de restauración nas igrexas buenenses porque este tipo de elementos "supoñen un atentado contra ou patrimonio cultural e unha agresión". A pervivencia destes elementos é ademais un ataque "a integridade dás familias, que sofriron a represión e lembran o seu calvario eo dos seus familiares".

quarta-feira, 17 de junho de 2015

Karagandá: a estepa dos 34 galegos «enterrados en vida»

 
Un monumento recentemente inaugurado nesta rexión de Kazajistán recorda aos españois presos no Gulag, que agrupou a republicanos e membros da División Azul
 
 Javier Armesto de xuño de 2015
O pasado 31 de maio, data da Conmemoración das Vítimas da Represión Política na República de Kazajistán, inaugurouse no Memorial de Spassk un monumento en memoria dos españois alí falecidos entre 1941 e 1954. Como cada ano, o pasado volvía fundirse co presente. Pero esta ocasión era especial para os españois. España homenaxeaba por primeira vez ás súas vítimas, as que perderon a vida na estepa de Karagandá, en Spassk 99 e Kok-Uzek, campos de traballos forzados para presos soviéticos, prisioneiros de guerra e internados civís estranxeiros durante a época estalinista. Polo menos 34 galegos pasaron varios anos cativos nestes campos e un deles, Manuel Dopico, pereceu e atópase alí enterrado.
Ver galería.  Así era a vida no Gulag
Publicidad
A historia de Spassk, pequena aldea da antiga República Socialista Soviética de Kazajistán, está relacionada coa expansión do sistema de campos de traballos e colonias da URSS, o Gulag, acrónimo de Glávnoe upravlenie laguérei ou a Dirección Xeral dos Campos. Co fin de desenvolver a agricultura en Karagandá e utilizar aos presos como man de obra, a OGPU, o órgano de seguridade do Estado soviético, creou en 1931 o Karlag, o campo de traballos forzados de Karagandá, un dos máis extensos e duradeiros do Gulag. Ata 1941, por aqueles aramados pasaron miles e miles de presos, especialmente soviéticos, condenados a longos anos de reclusión por delitos políticos e comúns.
 
O estalido da Segunda Guerra Mundial e o inicio da «Gran Guerra Patria», tras a invasión da URSS polas tropas nazis en xuño de 1941, determinou ás autoridades soviéticas a abrir novos campos ou a reformar algúns xa existentes, en interese da seguridade estatal. Tal foi o caso de Spassk, división que pertencía ao Karlag. Así, por orde do NKVD ou Comisariado do Pobo para Asuntos Internos, sucesor da OGPU, o 5 de xullo de 1941 creouse o campo de Spassk Nº 99, destinado a prisioneiros de guerra e internados civís estranxeiros. Co mesmo fin, na rexión de Karagandá funcionaron outros tres, o lager de Baljash Nº 37 e os de Dzhezkazgan Nº 39 e Nº 502. Tecnicamente estes campos, como outros repartidos pola Unión Soviética, non pertencían ao Gulag, senón ao GUPVI, a Dirección Xeral de Prisioneiros de Guerra e Internados do NKVD.
 
Janagul Tursinova, directora do Arquivo Estatal da Rexión de Karagandá, sinala que polo campo de Spassk 99 pasaron uns 66.000 prisioneiros de guerra de 40 nacionalidades. Entre eles, uns 127 prisioneiros da División Azul capturados nos arredores de Leningrado durante a Segunda Guerra Mundial, segundo consta nas fichas achadas nos Arquivos Nacionais da República de Kazajistán polo director desta institución, Marat Absemetov. Aínda así, esta é só unha cifra parcial, xa que máis de 300 divisionarios sufriron cativerio na Unión Soviética. Segundo datos oficiais, a URSS fixo máis de 4 millóns de prisioneiros de guerra, na súa maioría alemáns, pero tamén soldados doutros países que loitaron co Eixo en contra dos Aliados, como austríacos, italianos, húngaros, romaneses e xaponeses, entre outras nacionalidades.
 
Entre as 152 fichas recuperadas, tamén figuran as de 24 pilotos e mariños republicanos en calidade de internados civís que viviron separados dos prisioneiros de guerra en Spassk 99 e outro campo próximo, o de Kok-Uzek. Investigacións realizadas desde España confirman que o número de internados republicanos alí confinados foi máis elevado, unhas 70 persoas, entre pilotos, mariños e mestres dos «nenos da guerra», sorprendidos polo desenlace da Guerra Civil na URSS, en comisión de servizo para o Goberno da República. Con anterioridade ao internamento en Karagandá, estes internados sufriron cativerio en campos duros do Gulag, como tamén o fixeron outras 280 persoas do bando republicano entre 1940 e 1957. Así, unhas 350 vítimas pasaron polo Gulag: mariños, pilotos, exiliados políticos na URSS, «nenos da guerra» evacuados a aquel país durante a Guerra Civil, mestres destes, e republicanos capturados en Berlín polo Exército Rojo en 1945. Eles forman parte da memoria do Gulag que recluíu a uns 18 millóns de persoas, ademais doutras millóns de vítimas do exilio e a deportación.
 
Moitos divisionarios e republicanos lograron sobrevivir aos rigores concentracionarios e regresar a España, repatriados no buque Semíramis en 1954, nas expedicións do Krym de 1956 e 1957 ou da Serguei Ordjonikidze de 1959. No entanto, o frío e a fame, a pésima sanidade e hixiene, as enfermidades e o traballo forzado, cobráronse as súas vítimas mortais tamén entre os españois repartidos polos campos do Gulag e do GUPVI. En Spassk 99, os seus corpos xacen xunto a outras nunha fosa común convertida agora en memorial. Fuentes kazakas subliñan que dos 7.700 prisioneiros falecidos en Spassk 99, catorce eran españois: once divisionarios, dous mariños e un piloto. No entanto, este é un expediente aínda aberto. Os testemuños de sobreviventes relatan o falecemento doutros seis mariños e unha mestra española entre 1942 e 1947.
 
Os aramados de outrora, hoxe desaparecidas, foron progresivamente substituídas por monumentos que Alemaña, Armenia, Bielorrusia, Corea, Estonia , Francia, Italia, Xapón, Romanía, Rusia, Ucraína, Polonia e outros países levantaron en memoria dos seus cidadáns. Desde o 31 de maio de 2015, os españois tamén teñen o seu, un símbolo de respecto á vida e aos dereitos humanos atropelados polas circunstancias políticas e os réximes ditatoriais da época.
 
A inauguración do monumento fíxose coa participación do embaixador de España en Astaná, Manuel Larrotcha, membros do corpo diplomático e funcionarios da Embaixada, do cónsul honorario de Kazajistán en Barcelona, Aquilino Matas, ademais de autoridades da rexión de Karagandá e representantes de distintas empresas españolas que contribuíron a que esta conmemoración fose posible. O acto contou coa presenza dunha delegación de familiares e asociacións que viaxaron especialmente a Kazaijstán para render homenaxe á memoria dos que pereceron e sobreviviron nas estepas de Karagandá e ao Gulag.
 
Estaban presentes José María Bañuelos, un «neno da guerra» de 87 anos que foi vítima dos tempos lúgubres da postguerra soviética e sobrevivente do Karlag; Javier Bilbao, neto de Antonio Echaurren Ugarte, mariño do Cabo Quilates enterrado en Spassk; Luis Montejano, fillo de Vicente Montejano Moreno, o último sobrevivente do grupo de pilotos de Kirovabad internados en Spassk; Inmaculada Rodríguez, filla do divisionario Eusebio Rodríguez, prisioneiro en Spassk; Elías e Ana Cepeda, fillos de Pedro Cepeda Sánchez, preso político nos campos de Intá, Abez e Karagandá; Natasha Ramos, filla de Francisco Ramos Molins, preso político nos campos de Potma e Kutschino; Dolores Cabra, secretaria xeral de Arquivo, Guerra e Exilio, asociación que recupera a memoria republicana e vinculada ao Arxiu Nacional de Catalunya, depositario do Fondo do Centro Español de Moscova; León Urzaiz e Carlos León, de Nexos Alianza, produtora do documental Os esquecidos de Karagandá, dirixido por Enrique Gaspar; Alfonso Ruiz de Castro, vicepresidente da Fundación da División Azul, entidade que preserva e difunde o coñecemento do que foi a División Española de Voluntarios; o xeneral Salvador Fontenla, autor de diversos traballos sobre a División Azul; xornalistas de Informe Semanal e Carmen Clara Rodríguez, de EFE, que cubriron a noticia; e Luiza Iordache, en calidade de historiadora, especializada no exilio español na URSS e as vítimas republicanas do Gulag.
 
Pisar a mesma terra que os seus pais ou avós ou pasear polos arredores dun campo, parecido ou idéntico a aqueles en que no seu día estiveron recluídos os seus familiares, converteuse nunha experiencia única para os asistentes. Cada un percorreu cos seus propios pasos o cemiterio de Spassk, sementado aquí e alá con pequenas cruces negras e outra grande que domina a estepa. Era esta só unha parte da ruta concentracionaria que emprenderon hai tempo para recordar aos seus seres queridos. Algúns o fixeron co seu testemuño, axudando na investigación e a divulgación, outros achegando os arquivos persoais dos seus pais e sacando do baúl do exilio memorias, cartas e fotografías, testemuñas doutros tempos e rumbos. Algunhas destas memorias foron revisadas: Natasha Ramos revisou e fixo imprimir os escritos do seu pai co título Un camarada soviético apuñalou a outro camarada soviético, e Ana Cepeda fixo o mesmo recentemente ao publicar Fariña doutro costal.
 
A ruta tamén incluíu unha visita aos Arquivos Nacionais da República de Kazajistán, auspiciada por Marat Absemetov e Abay Naymanov, director do Fondo Vernadsky de Kazajistán. Nas vitrinas do arquivo exponse documentos, expedientes e fichas, entre elas de prisioneiros e internados españois. Estas últimas están reproducidas no álbum co que foron obsequiados os familiares, dispoñible para consulta no Arquivo Histórico de Españois no Karlag, na páxina web da Embaixada de España en Astaná.
 
A última parada concentracionaria foi o Museo en Memoria das Vítimas da Represión Política, situado en Dolinka, na antiga sede administrativa do Karlag. Nada máis entrar, outra pequena exposición recorda a outros españois, que na súa procura de liberdade oprimida por un réxime ditatorial e os postulados do PCUS asumidos polo PCE no seu exilio soviético, pararon ao Arquipélago: Julián Fuster Ribó, o catalán nado en Vigo, médico exiliado na URSS e recluído no campo de Kengir (Kazajistán), e cuxo arquivo persoal foi facilitado para a investigación polo seu fillo Rafael Fuster; e Pedro Cepeda Sánchez, «neno da guerra» malagueño que intentou escapar da Unión Soviética escondido dentro dun baúl dun diplomático arxentino, e que foi a parar tamén ao Karlag. As realidades que viviron eles e demais presos chegan ata o presente. Paulatinamente, o visitante penétrase no sistema carcelario e a vida concentracionaria do Karlag, reconstruído con celas de reclusión, pozos de tortura, salas de interrogatorio, mapas que cobren as paredes, barracóns ou o vagón Stolypin parado pero listo para embarcar a presos. O Museo de Dolinka impregna o Gulag no recordo e a memoria. Tamén os dous volumes sobre o Karlag, obsequios do centro e da súa directora, Svetlana Bainova.
 
Así, todos os camiños da ruta concentracionaria e da investigación desembocan na recuperación dos nomes e apelidos das vítimas procedentes das Españas de outrora, que volveron atoparse en terras afastadas e que descansan no cemiterio de Spassk: o piloto Rafael Segura Pérez; os mariños Antonio Echaurren Ugarte, Secundino Rodríguez de la Fuente, Guillermo Díaz Guadilla, Manuel Dópico Fernández, Emilio Galán Galavera, Francisco González de la Vega, Elías Legarra Bolomburo e Demetrio Mateo Sánchez; a educadora de «nenos da guerra» Petra Díaz Alonso; e, segundo fontes kazakas, os divisionarios Enrique Vigil Noval, Antonio Gómez Gallardo, Marcos Gómez Pedro, Arturo Gutiérrez Terán, Mariano Exido Francisco, José Castello Sancho, Nicolás López Sánchez, Francisco Naranjo Rodríguez, Juan Cristóbal Sánchez Vázquez, Juan Trias Diego e Felipe Fernández.
 

A nova alcaldesa de Moaña retira do seu despacho a foto do rei e a bandeira española

A alcaldesa coloca o cadro de Castelao no despacho. //Foto Faro de Vigo - Santos Álvarez
Leticia Santos, do BNG, substitúe a imaxe de Juan Carlos I pola de Castelao e envíaa ás dependencias da policía
 
Luís Carlos Llera. Vigo / A Voz, 16 de xuño de 2015
A nova alcaldesa nacionalista de Moaña (19.365 habitantes), Leticia Santos, do BNG, quixo deixar patente que o Concello entra nunha nova etapa, presidido por primeira vez por unha muller. O primeiro que fixo ao entrar no Concello, no que goberna co PSOE, foi retirar a bandeira de España e tamén a fotografía do rei Juan Carlos I que tiña o seu predecesor o popular José Fervenza no despacho da alcaldía. Só deixou a bandeira galega.
 
Santos substituíu a imaxe de Juan Carlos I de Borbón por un cadro cun debuxo coa imaxe de Daniel Rodríguez Castelao. Rescatouno das dependencias da Policía Local onde agora han ir a parar a bandeira española e o cadro do rei. «Non son tan radical como para tiralo», sinalou a rexedora.
 
A dirección do BNG sinalou onte que non impartiu ningunha directriz respecto diso das bandeiras e que descoñecía que a rexedora moañesa tomase esta decisión persoal.
 
Esta moza de 30 anos, licenciada en Administración de Empresas, pediu a excedencia na súa empresa e púxose a traballar de cheo nun despacho que se atopou sorprendentemente baleiro. Non había nin sequera un computador. «Cando cheguei ao despacho étaba baleiro. Soamente había dous expedientes, un deles sobre a Mancomunidade do Morrazo, que preside Moaña», explicou a rexedora, que onte asinaba resolucións e atendía aos primeiros veciños.
 
A lei de bandeiras de 1981 sinala que a bandeira de España deberá ondear no exterior e ocupar o lugar preferente no interior de todos os edificios e establecementos da Administración central, institucional, autonómica provincial ou insular e municipal do Estado. Segundo xuristas consultados basta pois con que a bandeira e o cadro do monarca presidan o salón de plenos e a insignia, ademais, a fachada do edificio, cousa que ocorre no caso do Concello de Moaña. «Non é obrigatorio que estean no despacho do alcalde», indican.
 
A tenente de alcalde, a socialista Marta Freire, sinalou sobre a decisión da rexedora que «a min o tema da bandeira non me molesta. É unha cousa persoal, unha decisión que se toma para ter o mellor entorno para traballar». Freire engadiu que incluso comprende que se quite a fotografía do rei Juan Carlos.
 

sexta-feira, 12 de junho de 2015

Xornada de Reflexión da Iniciativa Galega pola Memoria


O próximo 20 de xuño, a Iniciativa Galega pola Memoria (IGM) celebrará unha XORNADA DE REFLEXIÓN, no Pazo da Cultura de Pontevedra, na rúa Alexandre Bóveda (localización).

Dita xornada, que terá sesión de mañán e de tarde, está aberta para representantes de organizacións memorialistas galegas, inscritas na IGM. O local previsto para a celebración da devandita Xornada de Reflexión ten unha capacidade máxima de 40 persoas, así que as persoas que desexen anotarse nesta xornada o poden facer na ligazón que abaixo aparece, e serán inscritas por estricto orde temporal de inscrición, ata o máximo do aforo permitido (40 persoas).

Abaixo está o formulario de inscrición na Xornada, onde tamén aparece a opción de apuntarse para o xantar no mesmo Pazo da Cultura. Tamén aparece a orde do día da Xornada de Reflexión da IGM, que está composta de seis apartados.

Comentarvos tamén que ese día en Pontevedra celebraráse unha carreira popular, polo que o tránsito estará cortado nas rúas que dan acceso ao Pazo da Cultura. Daquela, para as persoas que teñen pensado achegarse en coche ata alí, recomendamos que aparquen a unha distancia prudencial do Pazo, pola imposibilidade de facelo alí mesmo. Nas próximas mensaxes recibiredes algunha indicación sobre aparcamentos alternativos ao que está a carón do Pazo da Cultura.

Esta é a ligazón onde podedes atopar o formulario que debedes de cubrir para a inscrición na Xornada de Reflexión da IGM.

Este á a orde do día da devandita Xornada de Reflexión. Como podedes ver, aínda falta por definir a asociación que se encargue de facer a introducción en tres dos temas a tratar. Nos vindeiros días será resolto esta eiva.

Animándovos a inscribiros nesta Xornada de Reflexión da Iniciativa Galega pola Memoria, e agardando vérmonos todxs o vindeiro sábado 20 de xuño en Pontevedra, recibide unha forte aperta,

Iniciativa Galega pola Memoria

Manuela Carmena no acto de homenaxe a Elvira Landín e Fernando Martinez Radulfe

Acto organizado pola Fundación 10 de Marzo
 Rubens Rocha en Vigo Detroit 12/6/15
A candidata á alcaldía de Madrid, Manuela Carmena estivo no acto de homenaxe a Elvira Landín e Fernando Martinez Radulfe ao cal reuniu centos de persoas no salón de actos da Fundación Abanca en Vigo.

Na cerimonia estiveron presentes o exfiscal xefe de Galicia, Carlos Varela, o presidente da Real Academia Galega, Alonso Montero, o maxistrado da Audiencia Julio Picatoste, unha representante de Avogados Novos, Victoria Picatoste, o líder de Marea de Vigo, Rubén Pérez, o exconcelleiro e profesor Jacinto Lareo, varios concelleiros electos e sindicalistas, o exalcalde Ventura Pérez Mariño estivo presente baixo un menxase que enviou e o alcalde en funcións Abel Caballero. Este dixo no seu discurso que Carmena foi intelixente porque se presentou en Madrid e non en Vigo.

Tambien a líder de Ahora Madrid reuniuse cos responsables da Marea de Vigo, cos que intercambiou impresións e saúdos.

A candidata á alcaldía de Madrid, Manuela Carmena, cre que o seu modelo de xestión «diferente» de Madrid é exportable ao resto de España. Asegura que, aínda que non é politóloga, «hai un cambio xeral» en todo o país.

A candidata á alcaldía non teme un novo «tamayazo»

Á pregunta de se teme un novo tamayazo, a candidata e previsible próxima alcaldesa de Madrid, respondeu cun conciso e categórico «non» e no referente ás negociacións sobre o próximo goberno municipal madrileño, limitouse a asegurar que «todo está ben».

Explicou tamén que mantivo un encontro con membros da Marea de Vigo, cos que tratou «temas de xestión municipal» e «como conseguir que esa xestión municipal sexa eficaz».

Con respecto aos cambios no panorama político español, Carmena insistiu en que o que a ela lle interesa é «facelo o mellor posible en Madrid, e mellorar as condicións de vida dos cidadáns». En todo caso, recoñeceu que houbo «un cambio grande» tras as eleccións do 24 de maio.

Nesa liña, a candidata apostou por un xeito de xestionar o municipal «de xeito diferente, máis próximo», máis honesto, creativo, eficiente, innovador e alegre»,.

70 anos do Consello de Galiza. O goberno galego no exilio



A Fundación Moncho Reboiras presenta un video documental baixo o título: “70 anos do Consello de Galiza. O goberno galego no exilio”, conmemorando o que fora o organismo  de representación institucional do pobo galego creado no exilio por iniciativa de Castelao en novembro do 1944. A iniciativa que conta coa colaboración da Vicepresidencia Primeira da Deputación de Lugo, intégrase nun proxecto divulgativo que inclúe tamén unha exposición, a edición dun folleto e unha conferencia-coloquio.
 

quarta-feira, 10 de junho de 2015

Cruz franquista do Castro no Tribunal Constitucional



Agradecemos profundamente a colaboración económica e moral, de persoas de Vigo, da contorna e do exterior, para que este proceso pudera chegar ao Constitucional.
 
Asociación Viguesa pola Memoria Historica do 36
 
Agradezo tamén pola miña banda, aqueles que contribuíron en Barcelona coa compra dos bonos a que esta loita continue
 
MJBarreiroLG
 
A nova na prensa:
 

sexta-feira, 5 de junho de 2015

Presentación do libro "O Piloto, o último guerrilleiro "

Sinopse        

Convidamos á presentación do libro "O Piloto, o último guerrilleiro ", de Afonso Eiré López

O acto, no que participarán
Xosé María Álvarez Cáccamo
Celso López Pazos
Francisco Rodríguez e o autor
 
Celebrarase o xoves 11 de xuño, ás 20:30 horas, en Andel (Camelias, 102. Vigo)

quinta-feira, 4 de junho de 2015

Cartas dos estradenses fusilados o 5 de xuño do 37

 
Tabeiros Montes 4/6/15

A Asociación Cultural "Vagalumes" comezará a publicación das cartas do alcalde en funcións da Estrada o 18 de xullo do 36, Ramón Fernández Rico, que será un dos 6 estradenses fusilados no 5 de xuño de 1937. A través desta documentación poderemos ter acceso aos orixinais do puño e letra dos protagonistas destes feitos até a véspera da súa execución, permitíndonos coñecer de primeira man esta experiencia tráxica que marcou decisivamente a historia do noso Concello. Estas cartas estarán a dispór da veciñanza na páxina web:

Que se suman as xa publicadas doutra das vítimas desta data, José Mª Pena, que foron publicadas na páxina:

Presentación do libro "Consellos de guerra contra o clero vasco"


segunda-feira, 1 de junho de 2015

A Transición en Galicia


 
Historia del Presente 25. La Transición en Galicia. Emilio Grandio Seoane (ed.)
Eneida 
 
EXPEDIENTE 

Emilio Grandío: Introdución. 

Ramón Villares: Os herdeiros de Daniel: exilio galego e autonomía. 

Julio Prada: De onde vimos e cara a onde imos? A dereita galega entre a transición e a consolidación democrática. 

Emilio Grandío: A maquinaria da transición. Estado e democracia: a UCD en Galicia. 

Víctor Manuel Santidrián: PSOE, PCE, UGT e CCOO durante a transición en Galicia (1975-1981) 

Xosé M. Núñez Seixas: Colonia ou champú? O nacionalismo galego na Transición democrática 
 
La Librería de Cazarabet